Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w O. w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st .sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Anny Winogrodzkiej- Miszczak

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2016 r.

sprawy N. Z., ur. (...) w D., córki P. i I. z domu oskarżonej z art. 278§ 1 kk w zw. z art. 12 kk,art.278§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora i obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w O. z dnia 8 lipca 2016 r., sygn. akt (...)

I zaskarżony wyrok przy zastosowaniu art.4§1 kk zmienia w ten sposób, że:

- uchyla rozstrzygniecie z pkt. II sentencji o karach łącznych: pozbawienia wolności i grzywny,

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt. I sentencji uznaje, że przypisane oskarżonej N. Z. czyny: z ppkt. a wyczerpującego dyspozycję art.278§1 kk i art.12 kk i z ppkt. b wyczerpującego dyspozycję art.278§1 kk stanowią ciąg przestępstw z art.91§1 kk i skazując ją za każdy z tych czynów na podstawie art.278§1 kk w zw. z art.91§1 kk wymierza jej karę 9 ( dziewięciu ) miesięcy pozbawienia wolności,

- z rozstrzygnięcia z pkt III sentencji eliminuje sformułowania: „w pkt II ppkt a” i „łącznej” oraz okres próby ustala na 2 ( dwa ) lata,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III zwalnia oskarżoną N. Z. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oraz zasądza od niej na rzecz oskarżycieli posiłkowych: M. J., I. C. i A. Ł. z domu S. kwoty po 1008 ( tysiąc osiem ) zł tytułem zwrotu wydatków związanych z zastępstwem procesowym w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VII Ka 1037/16

UZSADNIENIE

N. Z. została oskarżona o to, że:

I w okresie od 12 grudnia 2011 roku do 30 listopada 2012 roku w O. przy ul. (...), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonała zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 2500 złotych, złotego łańcuszka męskiego o grubym splocie o wartości 1000 złotych, złotej bransoletki męskiej o grubym splocie o wartości óOOzłotych na szkodę M. J. oraz pieniędzy z portfela w kwocie 1500 złotych, złotego pierścionka z cyrkoniami o wartości 300 złotych, złotego pierścionka z kamieniem koloru białego o wartości 800 złotych, łańcuszka z zawieszką w kształcie serca wartości 600 złotych i złotej bransoletki z grawerem (...) o wartości 400 złotych na szkodę I. C.

tj. o czyn z art. 278§lk.k. w z,w. z art. 12k.k.

II w okresie od 30 października 2012 roku do 07 listopada 2012 roku w O. przy ul. (...) dokonała zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 5000 złotych na szkodę A. S.

tj. o czyn z art. 278§lk.k.

Sąd Rejonowy w O. wyrokiem z dni a 8 lipca 2016 r. w sprawie (...)

I oskarżoną N. Z. uznał za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za to :

a/ za czyn opisany w pkt I zarzutów z mocy art.278§l k.k. w zw. z art. 12 k.k. przy zast. art.4§l k.k. skazał ją, a na podstawie art.278§l k.k. wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art.33§2 wymierzył karę grzywny w rozmiarze 100(stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 20 (dwadzieścia) złotych;

b/ za czyn opisany w pkt II zarzutów, z tym ustaleniem że przedmiotem zaboru były pieniądze w kwocie 1250 (jednego tysiąca dwustu pięćdziesięciu) euro, z mocy art.278§l k.k. przy zast. art.4§l k.k. skazał ją i wymierzył jej karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art.33§2 wymierzył karę grzywny w rozmiarze 50(pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 20 (dwadzieścia) złotych;

II na podstawie art.85 k.k. i art.86§l i 2 k.k. przy zast.art.4§l k.k. wymierzone w pkt I kary połączył i wymierzył oskarżonej N. Z. kary łączne :

a/ karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

b/ karę łączną grzywny w rozmiarze 120(stu dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 20(dwadzieścia) złotych;

III na podstawie art. 69§1 i 2 k.k., art. 70§ 1 pkt 1 k.k. przy zast.art.4§l k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej w pkt II ppkt a kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat,

IV na podstawie art. 46§lk.k. przy zast.art.4§l k.k. orzekł wobec oskarżonej obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych poprzez zapłatę dla :

- M. J. kwoty 4.100 (czterech tysięcy stu) złotych,

- I. C. w kwoty 3.600 (trzech tysięcy sześciuset) złotych,

- A. S. kwoty 5.125 (pięciu tysięcy stu dwudziestu pięciu) złotych

V na podstawie art.627 k.p.k. zasądził od oskarżonej N. Z. :

- na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. J. kwotę 3.500 (trzech tysięcy pięciuset) złotych;

- na rzecz oskarżycielki posiłkowej I. C. kwotę 3.500 (trzech tysięcy pięciuset) złotych;

- na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. S. kwotę 1932 (jednego tysiąca dziewięciuset trzydziestu dwóch) złotych ;

tytułem zwrotu kosztów procesu;

VI na podstawie art.627 k.p.k. w zw. z art.624§l k.p.k. w zw. z art.17 ust.l Ustawy z dn.23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r. Nr 49 poz.223 z późn.zm.) zasądził od oskarżonej N. Z. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe częściowo w postaci wydatków, zwolnił zaś od opłaty.

Powyższy wyrok zaskarżyli prokurator i obrońca N. Z..

Obrońca oskarżonej zaskarżył wyrok w całości na jej korzyść i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mający istotny wpływ na jego treść, będący wynikiem naruszenia m. in. art. 5, 7, 9 § 1 kpk, a polegający na dowolnym przyjęciu, że zebrany w sprawie materiał dowodowy dał podstawy do przypisania winy oskarżonej w zakresie zarzuconych jej aktem oskarżenia czynów, chociaż w sprawie pomimo jej ponownego już rozpoznawania głównym dowodem są przede wszystkim niespójne i niekonsekwentne zeznania samych pokrzywdzonych, którzy w czasie trwania procesu sądowego nie ukrywali swojego negatywnego stosunku do oskarżonej, a nadto poprzez bezzasadne odmówienie wiary obszernym, spójnym oraz logicznym wyjaśnieniom oskarżonej złożonych swobodnie przed Sądem, nadto odstąpienie od ponownego przesłuchania w sprawie dotychczas zawnioskowanych świadków - zgodnie z wnioskiem oskarżonej (pismo z dnia 25 luty 2016 r.) , co w konsekwencji doprowadziło do wydania zaskarżonego w całości orzeczenia, którego pisemne uzasadnienie nie wypełnia wskazań wynikających z art. 424 § 1 pkt. 1 kpk.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej lub ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Prokurator wyrok zaskarżył w części orzeczenia o karze i zarzucił mu obrazę prawa materialnego a mianowicie art.91§1 kk polegającą na jego niezastosowaniu przy orzekaniu kary za czyny z art.278§1 kk w zw. z art. 12 kk i z art.278§1 kk zawarte w pkt. 1i2 aktu oskarżenia podczas gdy cytowane przestępstwa zostały popełnione w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę wyroku w pkt. I poprzez wskazanie, że czyny z pkt. 1 i 2 stanowią ciąg przestępstw z art.91§1 kk i wymierzenie kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych ustalając wartość jednej stawki na 20 zł oraz w pkt. III poprzez wskazanie, w wykonanie kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawiesza się na okres próby 3 lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego zasługuje na uwzględnienie jedynie w stopniu skutkującym zmianą wyroku na korzyść oskarżonej w zakresie kary. Natomiast apelacja prokuratora jest zasadna w zakresie wskazania na konieczność przyjęcia co do czynów przypisanych oskarżonej konstrukcji z art.91§1 kk.

Na wstępie stwierdzić trzeba, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy i kwalifikacji prawnej zarzucanych oskarżonej czynów. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie, który nie budzi żadnych wątpliwości.

Przede wszystkim zwrócić należy uwagę, iż twierdzenia i wnioski w uzasadnieniu apelacji faktycznie sprowadzają się do polemiki z dokonanymi przez Sąd Rejonowy ustaleniami. W judykaturze wielokrotnie podkreślano (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., V KKN 104/98, Prok. i Pr. 1999, z. 2, poz. 6 i z dnia 23 lipca 2003 r., V KKN 375/02, Lex nr 80278), że przeprowadzona w sprawie ocena dowodów pozostaje pod ochroną normy art. 7 k.p.k. wówczas, gdy przekonanie sądu jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie umotywowane w uzasadnieniu wyroku.

Dokonana przez Sąd odwoławczy analiza oceny dowodów przeprowadzonych przez Sąd I instancji upoważnia do stwierdzenia, iż została ona przeprowadzona przez ten Sąd z uwzględnieniem reguł zawartych w art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k. i nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów oraz nie zawiera błędów faktycznych bądź logicznych. Sąd orzekający, rozstrzygając o winie bądź niewinności kieruje się własnym, wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje tak długo pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie oskarżonej bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 r. w sprawie Rw 618/74, OSNKW 3-4/1975, poz. 47, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90, OSNKW 7-99/991, poz. 41, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, OSN PiPr 10/1996, poz. 10), co w sprawie niniejszej nie ma miejsca.

Wskazać zatem należy, że Sąd Rejonowy przeprowadził prawidłową analizę wyjaśnień oskarżonej, zeznań pokrzywdzonych i pozostałych dowodów oraz w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzeń.

Wbrew argumentom zawartym w apelacji nie sposób uznać aby relacje pokrzywdzonych były obdarzone takiego rodzaju mankamentami wskazywanymi jak na k. 628-639, że nie sposób było rzekomo w oparciu o zeznania A. S., M. J. i I. C. ustalić stanu faktycznego. W istocie wymienieni podawali o okolicznościach, co do których zaistnienia byli przekonani a ich relacja przedstawiała możliwe do zapamiętania fakty i szczegóły. Zauważyć przy tym należy, że przestępczy proceder podjęty przez oskarżoną trwał przez dłuższy czas co siłą rzeczy rzutowało na możliwość bardziej precyzyjnego przedstawienia przez pokrzywdzonych wszystkich okoliczności związanych z utratą ich mienia w postaci pieniędzy i biżuterii. Co przy tym istotne brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania zeznań pokrzywdzonych za pomówienie albowiem do czasu ujawnienia kradzieży traktowali oni N. Z. przyjaźnie i obdarzyli ją zaufaniem. Nie bez znaczenia jest zatem to, że właśnie przez wzgląd na te pozytywne uprzednie relacje faktycznie przez długi czas pokrzywdzeni dążyli do polubownego załatwienia sprawy. Nie może być w tym zakresie również uznany za zasadny zarzut skarżącego co do kwestii remontu w mieszkaniu pokrzywdzonych albowiem wbrew stanowisku skarżącego M. J. podawał, że generalnie remont wykonywał we własnym zakresie a jedynie sporadycznie pojawiał się w nim brat jego partnerki.

Odnośnie zeznań A. S. nie ma powodów aby odmówić im waloru wiarygodności i uznań za pomówienie. Nie można bowiem z tego powodu, że dopiero w późniejszym czasie zeznała ona o kradzieży pieniędzy na jej szkodę wywodzić, że jej relacja nie jest wiarygodna. Znamienne jest bowiem to co wynika z wyjaśnień samej oskarżonej, że o takim fakcie początkowo poinformowała właśnie N. Z., nie podejrzewając jej jako przyjaciółki – k.117. Nie jest zatem trafne zarzucanie, że nie od początku oskarżała N. Z. albowiem takie postępowanie było w pełni racjonalne z uwagi na łączące ich więzi przyjaźni. A. S. ufała oskarżonej i w przeszłości wielokrotnie ją wspierała a zatem miała nadzieję na polubowne wyjaśnienie sprawy. Natomiast podejrzenia co do N. zakrzewskiej pojawiły się dopiero wówczas jak pokrzywdzona dowiedziała się, że z domu M. J. oraz I. C. zginęła biżuteria oraz pieniądze i miało to mieć miejsce w czasie gdy pracowała u nich oskarżona. Tym samym na wiarę zasługują również i te zeznania A. S., że o okolicznościach związanych z utratą pieniędzy podawała na Policji podczas pierwszego przesłuchania i uzyskała poradę aby w tym zakresie złożone było odrębne zawiadomienie i właśnie to było przyczyną braku wpisania tej części relacji do protokołu.

Co do zarzutu zawartego w apelacji związanego z samym mechanizmem kradzieży pieniędzy, to faktycznie właśnie zeznania A. S. co do rozkładu mieszkania oraz sposobu „zabezpieczenia” w kopertówce pieniędzy świadczą dodatkowo o wiarygodności jej twierdzeń. Pokrzywdzona bowiem nie siliła się na wskazanie „łatwości” dokonania kradzieży ale rzetelnie przedstawiła istotne fakty z tym związane. Także chybione jest odwoływanie się do różnić w relacji A. S. i jej matki, szczególnie w zakresie przeznaczenia środków pieniężnych albowiem nie są one takiego rodzaju aby możliwe było skuteczne podważenia wersji pokrzywdzonej. Z wiarygodnej relacji A. S. wynika, że jedynie oskarżona mogła dokonać zaboru pieniędzy, w szczególności nie dokonał tego jej ówczesny narzeczony – D. Ł. ( obecny mąż ).

Co do świadka A. B., to wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji- k.630, wymieniona została przesłuchana podczas pierwszego rozpoznania sprawy przez Sąd Rejonowy- k.457odw.-458 a podczas drugiego rozpoznania jej zeznania ujawniono- k.580 odw. Tym samym w odpowiedni sposób ustosunkowano się w tym zakresie do wniosku oskarżonej z dnia 20 stycznia 2015 r.

Zasadnie zatem Sąd I instancji nie dał wiary tym twierdzeniom N. Z., w których nie przyznała się ona do popełnienia zarzucanych jej czynów. Zauważyć bowiem należy, że oskarżona będąc przesłuchana w charakterze podejrzanej w toku postepowania przygotowawczego w dniu 7 stycznia 2013 r. oraz następnego dnia nie tylko przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów ale jednocześnie w szczegółowy sposób opisała w czasie tych czynności procesowych okoliczności dokonywanych przez siebie kradzieży mienia należącego do pokrzywdzonych.

Ponadto zauważyć należy, że w dniu 7 stycznia 2013 r. przedstawiono oskarżonej zarzut dotyczący zaboru mienia na szkodę M. J. oraz I. C. i w konsekwencji twierdzenia N. Z. odnosiły się do treści tego zarzutu. Dopiero następnego dnia zarzut uzupełniono o działanie na szkodę A. S.. Tym samym stwierdzić należy, że obie te relacje oskarżonej razem stanowią logiczną całość, wzajemnie się uzupełniają i opisują podejmowane przez zachowania, przy czym w istocie wyjaśniając w określony sposób N. Z. ustosunkowywała się do stawianych jej kolejno zarzutów albowiem ten przedstawiony w dniu 8 stycznia 2013 r. uległ modyfikacji.

W odniesieniu do tych twierdzeń oraz wobec zarzutów skarżącego nie można podzielić stanowiska, że wyjaśnienia złożone przez wymienioną w dniach 7 i 8 stycznia 2013 r. nie były złożone w warunkach zapewniających oskarżonej swobodę wypowiedzi. Treść tych wyjaśnień, które nie są ani powierzchowne ani ogólnikowe wskazuje na to, że relacja N. Z. przedstawia faktyczny przebieg zdarzeń. Co przy tym jest istotne to fakt, że to właśnie wyjaśnienia oskarżonej spowodowały, że dokonano sprawdzenia w zakresie wskazanych przez N. Z. lombardów i część przedmiotów pochodzących z kradzieży odzyskano. W nawiązaniu do powyższego wskazać należy, że z kserokopii umowy jak na k.67 wynika, że oskarżona w dniu 31 sierpnia 2012 r. sprzedała w Firmie (...) złoty złom. Istotnym przy tym jest, że Sąd I instancji wobec uwag zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w O. z dnia 15 września 2015 r.- k.524 odw. przesłuchał I. D., która podała, że pod pojęciem złotego złomu mogą się kryć wyroby w postaci pierścionków i łańcuszków- k.569 odw. Natomiast z dokumentu jak na k.32 oraz z zeznań E. P. wynika, że przyjęła ona się pełnowartościowe wyroby jubilerskie w postaci pierścionka i bransoletki.

W tym miejscu odnośnie tego ostatniego dokumentu, to w kontekście zeznań A. S. wskazać należy, że brak jest podstaw do uznania za wiarygodne wyjaśnień N. Z., że to rzekomo ma prośbę pokrzywdzonej sprzedawała złote wyroby. Jest to nie tylko sprzeczne relacją wskazanego świadka ale i zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. W istocie bowiem nie byłoby żadnych przeszkód aby to sama A. S. sprzedawała czy też zastawiała takie wyroby, przy czym podkreślenia wymaga, że podczas zawierania takich umów konieczne jest złożenie zapewnienia, że wyroby nie pochodzą z czynu zabronionego a sama N. Z. o tym podawała- k.32.

Podkreślić wreszcie należy, że treść zeznań przesłuchanych w toku postępowania sądowego funkcjonariuszy Policji oraz wyniki przeprowadzonego w tym zakresie postępowania – k.672-682 wykluczyły, iż wobec oskarżonej zatrzymanej w dniu 7 stycznia 2013 r. dopuszczono się przestępstwa związanego z wymuszaniem od niej wyjaśnień określonej treści.

Odnośnie zarzutu wskazującego na odstąpienie od bezpośredniego ponownego przesłuchania wszystkich świadków, to zgodzić się należy ze stanowiskiem wynikającym z postanowienia Sądu I instancji jak na k.580 odw. albowiem z treści uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w O. jak na k.524-526 wynikała konieczność bezpośredniego przesłuchania wskazanego tam kręgu osób, przy czym ta okoliczność nie miała wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Trafnie podnosi skarżący, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji nie ustosunkował się do twierdzeń męża A. S. ( ówczesnego narzeczonego ) oraz rodziców oskarżonej. Zauważyć jednakże należy, że D. Ł. oraz I. i P. Z. przebieg wydarzeń faktycznie poznali z relacji zainteresowanych stron i siłą rzeczy ich zeznania nie stanowią bezpośredniego dowodu w sprawie. Jak już wskazano wcześniej ich twierdzenia zaliczono w poczet dowodów i również i one stanowiły podstawę rozstrzygnięcia, przy czym analiza tych zeznań w żaden sposób nie może spowodować uwolnienia N. Z. do stawianych jej zarzutów.

Wobec powyższego za trafną uznano wyrok uznający winę N. Z. w zakresie przypisanych jej czynów.

Jednocześnie podzielono argumentację prokuratora co do konieczności przyjęcia, że przypisane oskarżonej czyny stanowią ciąg przestępstw z art.91§1 kk albowiem popełnione one zostały w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok przy zastosowaniu art.4§1 kk zmieniono w ten sposób, że:

- uchylono rozstrzygniecie z pkt. II sentencji o karach łącznych: pozbawienia wolności i grzywny,

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt. I sentencji uznano, że przypisane oskarżonej N. Z. czyny: z ppkt. a wyczerpującego dyspozycję art.278§1 kk i art.12 kk i z ppkt. b wyczerpującego dyspozycję art.278§1 kk stanowią ciąg przestępstw z art.91§1 kk i skazując ją za każdy z tych czynów na podstawie art.278§1 kk w zw. z art.91§1 kk wymierzono jej karę 9 ( dziewięciu ) miesięcy pozbawienia wolności,

- z rozstrzygnięcia z pkt III sentencji wyeliminowano sformułowania: „w pkt II ppkt a” i „łącznej” oraz okres próby ustalono na 2 ( dwa ) lata i w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy – art.437§2 kpk, art.438pkt.2-4 kpk.

Jednocześnie z urzędu dokonano modyfikacji orzeczenia o karze uznając, że celowe jest jej złagodzenia. W ocenie Sądu Okręgowego orzeczona za ciąg przestępstw jedynie kara 9 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat uwzględnia faktyczny stopień społecznej szkodliwości czynów i oraz stopień zawinienia N. Z. oraz zasady wymiaru kary określone w przepisie art.53 k.k. Tym samym winna ona spełnić wobec wymienionej cele wychowawcze jak również właściwie ukształtować świadomość prawną społeczeństwa a także winna skutkować unikaniem w przyszłości przez oskarżoną naruszeń porządku prawnego.

Na podstawie art.624§1 kpk zwolniono oskarżoną N. Z. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że przemawiają za tym względy słuszności oraz na podstawie art.634 kpk w za. Z art.627kpk zasądzono od niej na rzecz oskarżycieli posiłkowych: M. J., I. C. i A. Ł. z domu S. kwoty po 1008 ( tysiąc osiem ) zł tytułem zwrotu wydatków związanych z zastępstwem procesowym w postępowaniu odwoławczym.