Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz,

Sędziowie: SO Dorota Lutostańska,

SO Dariusz Firkowski (spr.),

Protokolant: sekr. sądowy Małgorzata Serafińska

przy udziale Prokuratora Prok. Rej. Joanny Starkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2017 r.

sprawy K. W., ur. (...) w L., syna T. i K. z domu G.

oskarżonego z art. 280§1 kk, art. 216§1 kk, art. 190§1 kk, art. 245 kk, art. 190§1 kk i art. 190a§1 kk w zw. z art. 11§2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego wO. z dnia 23 sierpnia 2017 r., sygn. akt(...)

I zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

- uchyla rozstrzygniecie z pkt IV sentencji o karze łącznej pozbawienia wolności,

- uchyla rozstrzygnięcia z pkt: I i III oraz z rozstrzygniecie z pkt V sentencji w części odnoszącej się do pokrzywdzonej A. S. i w tym zakresie sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania,

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt V sentencji orzeka wobec oskarżonego K. W. zakaz całkowitego kontaktowania się oraz zbliżania się na odległość nie mniejszą niż 50 ( pięćdziesiąt ) metrów do pokrzywdzonej B. N.,

II w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata E. O. kwotę 504 (pięćset cztery) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu oskarżonego K. W. wykonywanej w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 115,92 ( sto piętnaście złotych i dziewięćdziesiąt dwa grosze ) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty,

IV zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w części utrzymującej wyrok w mocy.

Sygn. akt VII Ka 1065/17

UZASADNIENIE

K. W. został oskarżony o to, że:

I w dniu 23 marca 2017r. w D. w sklepie (...) w D. po uprzednim użyciu gróźb bezprawnych pozbawienia życia A. S. oraz grożenie popełnieniem przestępstwa przeciwko wolności seksualnej oraz zniszczenia mienia dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 3 butelek piwa o wartości 6 zł na szkodę (...) Społem w O.,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 kk

II w dniu 23 marca 2017r. w sklepie (...) w D. znieważył B. N. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe w jej obecności,

tj. o przestępstwo z art. 216 § 1 kk

III w dniu 23 marca 2017r. w D. w sklepie (...) kierował groźby pozbawienia życia i uszkodzenia mienia wobec E. Ż., przy czym groźby te wzbudziły w niej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 kk.

IV w dniu 25 marca 2017r. w sklepie (...) w D.^ używając gróźb bezprawnych pozbawienia życia oraz zniszczenia mienia w celu ^ wywarcia wpływu na B. N. jako świadka zmuszał ją do zaniechania zawiadamiania Policji,

tj. o przestępstwo z art. 245 § 1 kk

V w okresie od 1 do 21 marca 2017r. w D. uporczywie nękał A. K. wzbudzając w niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia formułując groźby dokonania przestępstwa przeciwko wolności seksualnej, przy czym groźby te wzbudziły w niej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 kk i art. 190a § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 23 sierpnia 2017 r., w sprawie sygn. akt II K 482/17

I. w ramach czynu opisanego w pkt. I a/o uznał oskarżonego K. W. za winnego tego, że w dniu 23 marca 2017r. w D. w sklepie (...) używając groźby bezprawnej pozbawieniem życia oraz uszkodzenia mienia zmuszał A. S. do wydania piwa na tzw. „kreskę” tj. o czynu z art. 191 § 1 kk. i za to na podstawie art. 191 § 1 kk. skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II w ramach czynu opisanego w pkt IV a/o uznał oskarżonego K. W. za winnego tego, że w dniu 25 marca 2017r. w sklepie (...) w D. groził B. N. pozbawieniem życia przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadniona obawę że będą spełnione tj. czynu z art. 190 § 1 kk i za to na podstawie art. 190 § 1 kk skazał go na karę 3 (trzech miesięcy) pozbawienia wolności,

III uniewinnił oskarżonego K. W. od popełnienia czynów opisanych w pkt II , III i V a/o,

IV na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk orzekł wobec K. W. karę łączną w wymiarze 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

V na podstawie art. 4la § 1 kk. orzekł wobec oskarżonego zakaz całkowitego kontaktowania się i zbliżania się na odległość mniejszą niż 50 metrów przez okres 5 lat do pokrzywdzonych A. S. i B. N., a ponadto orzeka zakaz przebywania w sklepie (...) położonym w D. przy ul. (...) przez okres 5 lat.

Powyższy wyrok zaskarżyli oskarżyciel publiczny i obrońca oskarżonego.

Prokuratora zaskarżył powyższy wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego K. W. i w oparciu o przepisy art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1,2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1/ a) obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na jego treść, a mianowicie:

- art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie w należytym stopniu całokształtu ujawnionych w toku rozprawy okoliczności i nie uwzględnienie zeznań pracownic sklepu: E. Ż., A. K., A. S. i K. Z. złożonych w toku postępowania przygotowawczego, a potwierdzonych w toku przewodu sądowego nieuwzględnienie ujawnionych na rozprawie nagrań i bezkrytycznym przyjęciu, iż oskarżony K. W. wielokrotnie pytając pracownice sklepu o A. K. chciał jedynie oddać jej pieniądze za wcześniejszy zakup na tzw. kreskę,a tym samym nie nękał jej oraz ,że nie kierował gróźb pozbawienia życia i uszkodzenia mienia wobec E. Ż. oraz nie znieważył B. N.,

b) obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na jego treść, a mianowicie:

-art.424par. 1 pkt l kpk poprzez zaniechanie w uzasadnieniu wyroku wskazania jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione , na jakich w tej mierze oparł się dowodach ,w szczególności braku odniesienia się do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynów z punktu II aktu oskarżenia,

2/ - wynikający z punktów l a i l b błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu na podstawie wyjaśnień oskarżonego , iż nie dopuścił się on zarzucanych mu czynów z punktów :II, III i V aktu oskarżenia , co skutkowało jego uniewinnieniem, podczas gdy właściwa ocena zgromadzonych dowodów, a w szczególności zeznań świadków ,w tym pokrzywdzonych oraz innych ujawnionych dowodów w postaci ujawnionych nagrań polegająca na wskazaniach wiedzy, logicznym rozumowaniu i doświadczeniu życiowym oraz ustalonych na ich podstawie okoliczności prowadzi do odmiennego wniosku;

3/ a) obrazę prawa materialnego, a mianowicie art.280par.lkk poprzez niesłuszne zaniechanie zastosowania tego artykuły odnośnie zarzucanego aktem oskarżenia czynu z punktu I , niesłuszną zmianę opisu czynu i przyjęcie, że oskarżony swoim działaniem wyczerpał jedynie znamiona art.191par.lkk podczas, gdy K. W. działał w zamiarze osiągnięcia korzyści majątkowej zmuszając A. S. groźbami bezprawnymi do wydania piwa na tzw. kreskę ,a więc dopuścił się przestępstwa przeciwko mieniu, a nie przeciwko wolności

b) obrazę prawa materialnego ,a mianowicie art.245kk poprzez niesłuszne zaniechanie zastosowania tego artykuły odnośnie zarzucanego aktem oskarżenia czynu z punktu IV, niesłuszną zmianę opisu czynu i przyjęcie ,że oskarżony swoim działaniem wyczerpał jedynie znamiona art.190par.lkk podczas, gdy K. W. kierując wobec B. N. groźby bezprawne działał w zamiarze zmuszenia jej jako przyszłego świadka do zaniechania zawiadamiania policji o przestępstwie ,czym dopuścił się przestępstwa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, a nie przeciwko wolności.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego zaskarżył powyższy wyrok odnośnie zarzutu I i IV aktu oskarżenia w całości i na podstawie art.427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 1 i 4 k.p.k wyrokowi temu zarzucił :

1/ w zakresie zarzutu I aktu oskarżenia- obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 191 § 1 kk, poprzez jego błędne zastosowanie, przy prawidłowo dokonanych ustaleniach faktycznych, z których wynika, że oskarżony mówiąc, iż weźmie rurę i zrobi tą rurą porządek, nie był w posiadania rury, nadto po wypowiedzeniu przedmiotowych słów natychmiast oświadczył, że tego nie zrobi, z uwagi na znajomość ekspedientek z A. K. i opuścił sklep, zatem swoim zachowaniem nie wyczerpał wszystkich znamion tegoż przestępstwa, tj. groźby bezprawnej,

2/ w zakresie zarzutu IV aktu oskarżenia- mogącą mieć wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania, a mianowicie: art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego i uznaniu tych wyjaśnień, za zmierzające do uniknięcia odpowiedzialności karnej, podczas gdy wyjaśnienia te są konsekwentne, spójne, w tym w części odnoszącej się do pozostałych czynów znalazły potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym i zostały uznane przez sąd za zasługujące na uwzględnienie, jak również w błędnej interpretacji dołączonego do akt sprawy nagrania, z którego nie wynika ażeby oskarżony kierował do wymienionej groźby bezprawne, a co stanowiło podstawę skazania.

Na podstawie art.427 § 1 k.p.k. skarżący wniósł w odniesieniu do zarzutu I a/o o uniewinnienie oskarżonego K. W. a w odniesieniu do zarzutu IV a/o o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Nie przesądzając ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie podnieść należy, że apelacje prokuratora i obrońcy oskarżonego są zasadne w takim zakresie w jakim podniesione w nich okoliczności oraz podlegające uwzględnieniu z urzędu nakazują uchylenie zaskarżonego wyroku co do rozstrzygnięć odnośnie czynów z pkt I-III i V aktu oskarżenia i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania.

Nie są natomiast zasadne obie apelacje jeśli chodzi o rozstrzygniecie co do czynu z pkt IV aktu oskarżenia, co do którego wniesione w tym przedmiocie środki odwoławcze kwestionują zapadłe orzeczenie w przeciwstawnych kierunkach. W tym przedmiocie, w ocenie Sądu Okręgowego wyrok co do pkt II sentencji jest prawidłowy tak pod względem ustalenia faktu dopuszczenia się czynu przez K. W., co kwestionuje jego obrońca jak i przyjętej kwalifikacji prawnej, co podważa apelacja prokuratora.

Odnośnie środka odwoławczego wniesionego na korzyść oskarżonego, to wbrew stanowisku zawartego w apelacji dopuszczenie się przez K. W. przypisanego mu występku nie budzi żadnych wątpliwości.

Podnieść zatem należy, iż Sąd I instancji w tym zakresie dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego, jak również winy oskarżonego. Wbrew twierdzeniom skarżącego, dokonana przez Sąd Rejonowy analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, odpowiadająca dyrektywom określonym w art. 4 k.p.k., a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. Prowadzi ona do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy pkt IV aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem winy oskarżonego. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska obrońcy.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego dokonania dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny, co do popełnienia przez K. W. czynu z art. 190§1 kk w niniejszej sprawie nie może budzić wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania oskarżonego nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Natomiast zarzut obrazy art. 7 k.p.k. jest tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady.

Zatem podkreślić należy, że fakt wypowiadania w dniu 25 marca 2017 r. przez oskarżonego gróźb wobec B. N. nie może budzić żadnych wątpliwości. Świadczą o tym przede wszystkim jasne i pełne a przy tym konsekwentne zeznania wymienionej pokrzywdzonej. W istocie już tego samego dnia, zaledwie po upływie kilku godzin B. N. opisała zachowanie oskarżonego. Z jej relacji wynika, że przedmiotowego dnia K. W. dwukrotnie widząc, że trzyma ona telefon zagroził jej wypowiadając słowa jak na k.16 odw.-18, jeśli odważy się zadzwonić na Policję. Obawa przed oskarżonym była tak silna, że B. N. nie zgłosiła o zdarzeniu na Policję ale poinformowała o tym jedynie A. S., która dokonała zgłoszenia. Zauważyć także należy, że aby uchronić się przed kolejnym wejściem nietrzeźwego oskarżonego do sklepu, B. N. zamknęła drzwi na klucz i dopiero po upewnieniu się, że K. W. nie ma w pobliżu zaczęła wpuszczać na nowo klientów a po pewnym czasie pod sklep przyjechał patrol Policji.

Powyższą relację pokrzywdzona podtrzymała na rozprawie głównej -k.189-190, wskazując przy tym na obawę spełnienia gróźb- k.190.

Wobec takiej jasnej i logicznej oraz szczerej oraz przede wszystkim w pełni wiarygodnej relacji, którą wspierają zeznania pozostałych pracownic sklepu w żaden sposób nie można podzielić zarzutu obrońcy oskarżonego co do tego, ze rzekomo niezasadnie nie dano wiary twierdzeniom K. W., który zaprzeczył kierowaniu gróźb wobec B. N.. Ponadto ustosunkowując się do argumentacji skarżącego, który odwołując się do uniewinnienia K. W. od czynu z pkt II aktu oskarżenia kwestionuje rzetelność relacji pokrzywdzonej, podkreślić należy, że jest ona całkowicie chybiona.

Przede wszystkim rozstrzygnięcie co do zarzutu z pkt II aktu oskarżenia, nie jest prawomocne i sprawa w tym zakresie został przekazania do ponownego rozpoznania ( rozważania w tym zakresie zostaną poczynione w dalszej części uzasadnienia ). Ponadto zdarzenia opisane w pkt II i IV aktu dotyczą różnych dni tj. odpowiednio 23 i 25 marca 2017 r.

Tym samym odwoływanie się przez obrońcę oskarżonego w zakresie kwestionowania relacji pokrzywdzonej co do zachowania K. W. z dnia 25 marca 2017 r. do nagrania z dnia 23 marca 2017 r. w żadnym wypadku nie może być uznane za trafne. Oczywistym jest bowiem, że na nagraniu jak na k. 67-69, które dotyczy 23 marca 2017 r. nie zostały zarejestrowane słowa wypowiedziane przez K. W. wobec B. N., które podała ona w protokole ja na k.16-18, a które dotyczyły dnia 25 marca 2017 r.

Wreszcie skarżący wybiorczo odnosi się do relacji pokrzywdzonej albowiem wnikliwa lektura jej zeznań pozwala na ustalenie podawanych przez nią opisów zachowania K. W. w marcu 2017 r., w tym co do postępowania w dniach 23 i 25 marca tego roku. Odnośnie zeznań B. N. z dnia 24 lipca 2017 r. ( k.189 odw. ), to wymieniona w istocie podała, że „raz spotkała oskarżonego na mieście w okresie marca, kwietnia 207 r., wtedy był miły, ukłonił się, powiedział dzień dobry”, przy czym co znamienne dodała, że „nie wie dlaczego oskarżony tak się zachowuje w sklepie”. Natomiast wobec zacytowanych w apelacji- k.262 słów pokrzywdzonej z tej rozprawy ( w zakresie wizyty z B. P. ), to odnoszą się ona do zdarzeń z dnia 23 marca 2017 r. i tym samym w żaden sposób nie mogą skutecznie zakwestionować ustaleń Sądu I instancji co do przypisania K. W. czynu jak w pkt II sentencji zaskarżonego wyroku ( pkt IV aktu oskarżenia ), który miał miejsce w dniu 25 marca 2017 r. W tej części rozważań zwrócić także uwagę należy na to, że jak wynika z zeznań B. N., „wizyta” oskarżonego w sklepie w dniu 23 marca 2017 r. związana z zachowaniem wobec A. S. i E. Ż., którego nie była bezpośrednim świadkiem miała mieć miejsce około godziny 12.30 -13.00. Tymczasem pokrzywdzona po raz pierwszy opisując zachowanie K. W. w zakresie czynu z pkt II aktu oskarżenia bezpośrednio wobec niej jako czas zdarzenia podawała godzinę 14.00-14.30- porównaj zeznania jak na k.5 odw.-6.

Tym samym dopuszczenie się przez K. W. przypisanego mu czynu z art.190§1 kk popełnionego w dniu 25 marca 2017 r. nie może budzić żadnych wątpliwości i zostało mu udowodnione.

Ponadto jak już to wcześniej zauważono, nie może być skutecznie podważona poprzez apelacje prokuratora przyjęta w tym zakresie kwalifikacja prawna czynu. Wobec powyższego odwołać się należy do argumentacji Sądu I instancji jak na k.237 odw. Dodatkowo wskazać należy, że wprawdzie B. N. obiektywnie w czasie wypowiadania przez oskarżonego w dniu 25 marca 2017 r. w godzinach 8.009. 00 gróźb była już przesłuchana co do wcześniejszych jego zachowań, to brak jest podstaw do przyjęcia, że K. W. o tym wiedział. Oskarżony został dopiero zatrzymany w dniu 26 marca 2017 r.- k34. Natomiast analiza zeznań B. N. z dnia 25 marca 2017 r. opisujących zachowanie oskarżonego w tych godzinach wskazuje na to, że pozostawały one bez związku z jej rolą procesową i nie miały na celu wywarcia na nią wpływu jako świadka.

W konsekwencji Sąd Okręgowy w tym wypadku podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że zachowanie K. W. w zakresie przypisanego mu w pkt II sentencji zaskarżonego wyroku czynu wyczerpało dyspozycję art.190§1 kk a nie art.245 kk. Sąd I instancji nie dopuścił się zatem obrazy art. 245 k.k. w zakresie wykładni pojęcia „użycia groźby bezprawnej” jako znamienia określającego sposób działania sprawcy. Występek z art. 245 k.k. jest przestępstwem kierunkowym i dla jego przypisania konieczne jest ustalenie strony podmiotowej w postaci zamiaru bezpośredniego o szczególnym zabarwieniu tj. działania w celu wywarcia wpływu na świadka a na powyższe nie pozwalają przeprowadzone dowody.

Tym samym rozstrzygniecie Sądu I instancji w tym zakresie należało utrzymać w mocy i to również w zakresie wymierzonej za ten czyn bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Należy podkreślić, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy trafnie wskazał na okoliczności mające wpływ na taki rodzaj kary. W ocenie Sądu Okręgowego kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania na tle przedmiotowej sprawy w należyty sposób uwzględnia dyrektywy i zasady wymiaru kary przy uwzględnieniu celów indywidualno- i generalno- prewencyjnych Oskarżony był wielokrotnie karany a przypisanego mu czynu dopuścił się pod wpływem alkoholu. Zdaniem Sądu Odwoławczego, kara w wymiarze określonym wyrokiem Sądu meriti, winna uświadomić oskarżonemu wagę popełnionego przestępstwa z art.190§1 kk i pozwolić należycie ocenić jego zachowanie. Ponadto, przyczyni się ona także do budowania w społeczeństwie, w tym także u potencjalnych sprawców tego typu przestępstw, autorytetu porządku prawnego i przekonania o nieuchronności represji karnej.

Wobec ostatnich rozważań odnośnie skazania za czyn z pkt IV aktu oskarżenia należy w tym miejscu ustosunkować się do zasadnego zarzutu zawartego w apelacji prokuratora w zakresie czynu z pkt II aktu oskarżenia albowiem wiąże się to po części z przedstawioną wyżej argumentacją apelacji obrońcy co do tego czynu.

Zgodzić się zatem należy z oskarżycielem publicznym, że w tym zakresie konieczne jest ponownego przeprowadzenie postępowania albowiem rozważania Sądu I instancji w tym przedmiocie nie wydają się na obecnym etapie postepowania przekonujące.

Zwrócić zatem jeszcze raz uwagę należy na to, że jak wynika z zeznań B. N., „wizyta” oskarżonego w sklepie w dniu 23 marca 2017 r. miał mieć miejsce około godziny 12.30 -13.00. Tymczasem pokrzywdzona po raz pierwszy opisując zachowanie K. W. w zakresie czynu z pkt II aktu oskarżenia, które to ja bezpośrednio dotyczyło jako czas zdarzenia podaje godzinę 14.00-14.30 - porównaj zeznania jak na k.6 w części nieujawnionej na rozprawie w dniu 24 lipca 2017 r. Ponadto zapis w protokole rozprawy zdaje się wskazywać, że faktycznie B. N. podała, że K. W. ją wyzwał- porównaj k.189 odw. Wreszcie odwołać się należy do wspomnianego już fragmentu zeznań z dnia 24 marca 2017 r. a przede wszystkim do treści nagrania oraz sporządzonego na jego podstawie protokołu, w którym jak się wydaje podają słowa o których zeznawała pokrzywdzona B. N..

Odnośnie apelacji prokuratora w zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego pokrzywdzonej A. K. to i w tym wypadku konieczne jest ponowne przeprowadzenie postępowania. Sąd I instancji w tym zakresie skoncentrował swoją uwagę na kwestii formułowania wobec tej pokrzywdzonej gróźb dokonania przestępstwa przeciwko wolności seksualnej. O ile wydaje się, że te rozważania wydają się być usprawiedliwione, to jednocześnie z pola widzenia Sądu I instancji umknęły inne okoliczności związane z podejmowanym przez oskarżonego zachowaniem. Mianowicie z zeznań przesłuchanych pracownic sklepu (...) w D. wynika, że K. W. za każdym razem pobytu w tym sklepie wypytywał o wskazaną pokrzywdzoną, przy czym uwagi o charakterze seksualnym faktycznie kierował pod innym adresem. B. N. wprost podała, że w jej ocenie A. K. była przez oskarżonego prześladowana i z tego powodu poszła na zwolnienie lekarskie- k.6. Natomiast A. S. wskazała, że gdy w sklepie pojawił się K. W. i „pytał o A.” , to ostatnia z obawy przed kontaktem z nim schowała się w toalecie- k.10. Wreszcie sama pokrzywdzona opisując zachowanie oskarżonego zeznała również, że niepokoi ją to, że oskarżony za każdym razem gdy jest w sklepie o nią pyta albowiem nie wie jak się on zachowa i czy nie będzie kolejny raz żądał alkoholu. Sama A. K. podała także, że poszła na zwolnienie lekarskie „na dziecko” aby uniknąć kontaktu z K. W. a zachowanie tego ostatniego traktuje jako nękanie- k.21.

Tym samym zasadna jest ponowna analiza dowodów i dokonanie ich oceny przez pryzmat stawianego K. W. w pkt V aktu oskarżenia zarzutu. W szczególności dotyczy to ustalenia czy postępowanie oskarżonego wyczerpuje dyspozycję art.190a§1 kk albowiem powołany przepis wskazuje właśnie na zachowanie wzbudzające poczucie zagrożenia o czym w dniu 26 marca 2017 r. zeznała pokrzywdzona określając je jako realne- k.21.

Wreszcie zasadnie wskazuje prokurator na konieczność ponownej oceny zachowania K. W. w zakresie zachowania zarzucanego w pkt I i III aktu oskarżenia. Podkreślić przy tym należy, że nie wydawało się właściwe opisywanie go w ramach dwóch zarzutów i z wyodrębnieniem w przyjęty sposób osób pokrzywdzonych. Analiza zeznań przesłuchanych świadków, a w szczególności A. S. i E. Ż. w istocie świadczy, że wypowiadane słowa zaakcentowane odwołaniem się do użycia „rury” padły w ich jednoczesnej obecności. Jednocześnie zauważyć należy, że obie wymienione pokrzywdzone złożyły wnioski o ściganie K. W. – porównaj k.10 i k.2, przy czym faktycznie to E. Ż. wprost sformułowała wniosek o ściąganie i ukaranie oskarżonego za czyn z art.190§1 kk- k.2. Jednakże z zeznań A. S. jak na k.9 odw. wynika, że K. W. miał grozić jej oraz E. Ż. pozbawieniem życia lub uszkodzeniem mienia.

Prawnokarna ocena zachowania oskarżonego musi zatem oceniać tak ten aspekt jego zachowania wobec obojga pokrzywdzonych oraz okoliczność, że kierowane wobec pracownic sklepu słowa miały wprawdzie służyć uzyskaniu przez niego piwa ale nie w formie dokonania jego zaboru. Trafne przy tym wydaje się stanowisko Sądu Rejonowego co do konieczności uwzględnienia poszczególnych ( dwóch ) faz zdarzenia z dnia 23 marca 2017 r. i w tym zakresie odwołać się należy do rozważań jak na k. 237, gdzie jak się wydaje zasadnie wskazano na pierwszy i samodzielny pobyt oskarżonego połączony z żądaniem wydania piwa „na kreskę” oraz drugą jego „wizytę” już z B. P., gdy wymienionym zabrakło pieniędzy i ostatecznie uzyskali oni trzy butelki piwa „na kreskę”. Przy czym co istotne po pewnym czasie B. P. za te trzy butelki piwa zapłacił – k.6.

Powyższe nakazuje przeprowadzenie postępowania czy i jaki przepis kodeksu karnego wyczerpało zachowanie K. W., przy czym obecnie nie wydaje się aby konstrukcja zmuszania do określonego zachowania z art.191§1 kk przyjęta w zaskarżonym wyroku w zakresie rozstrzygnięcia z pkt I sentencji była niewłaściwa. W dotychczasowym stanie dowodów właśnie z uwagi na poszczególne fazy przedmiotowego zdarzenia nie wydaje się natomiast zasadne przyjęcie postulowanej w apelacji prokuratora konstrukcji rozboju czy też jego usiłowania. Cel występku z art.280§1 kk musi być oceniony przez pryzmat bezprawnego zaboru mienia. Tymczasem tak z wypowiedzi K. W. jaki faktycznego zachowania B. P. wynika, że za piwo miała zostać dokonana zapłata i w istocie została ona uiszczona a taka okoliczność bez wątpienia winna być uwzględniona w kontekście odkodowania zamiaru przyświecającego oskarżonemu w dniu 23 marca 2017 r.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok zmieniono w ten sposób, że:

- uchylono rozstrzygniecie z pkt IV sentencji o karze łącznej pozbawienia wolności,

- uchylono rozstrzygnięcia z pkt: I i III oraz z rozstrzygniecie z pkt V sentencji w części odnoszącej się do pokrzywdzonej A. S. i w tym zakresie sprawę przekazano do ponownego rozpoznania,

- w ramach rozstrzygnięcia z pkt V sentencji orzeczono wobec oskarżonego K. W. zakaz całkowitego kontaktowania się oraz zbliżania się na odległość nie mniejszą niż 50 ( pięćdziesiąt ) metrów do pokrzywdzonej B. N. a w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy – art.437§2 kpk, art.438pkt1-4 kpk.

Przy ponownym rozpoznaniu postępowanie winno być przeprowadzone z uwzględnieniem poczynionych uwag co winno pozwolić na trafne procedowanie w sprawie i w konsekwencji na określenie kwestii odpowiedzialności oskarżonego za zarzucany mu w pkt I, II, III i V aktu oskarżenia czyny.

Na podstawie art.29 ustawy prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata E. O. kwotę 504 (pięćset cztery) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu oskarżonego K. W. wykonywanej w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 115,92 ( sto piętnaście złotych i dziewięćdziesiąt dwa grosze ) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty,

W myśl art.624§1 kpk zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w części utrzymującej wyrok w mocy albowiem przemawia za tym jego sytuacja osobista i majątkowa.