Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale oskarżyciela publicznego nadkom. Sebastiana Nadratowskiego

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2017 r.

sprawy K. B., ur. (...) w O. , syna H. i L. z domu K.

obwinionego z art. 92§1 kw w zw. z §95 ust 1 pkt 3 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w O. z dnia 12 września 2017 r., sygn. akt (...)

I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 30 ( trzydzieści ) zł tytułem opłaty za II instancję.

Sygn. akt VII Ka 1085/17

UZASADNIENIE

K. B. został obwinionego o to, że w dniu 12.07.2017 roku o godzinie 16:20 w O. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując pojazdem marki H. o nr rej. (...) nie zastosował się do wskazań sygnalizacji świetlnej i wjechał za sygnalizator na czerwonym sygnale świetlnym nadawanym dla jego kierunku ruchu

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych

Sąd Rejonowy w O. wyrokiem z dnia 12 września 2017 r. w sprawie (...)

I obwinionego K. B. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych skazał go, wymierzając na podstawie art. 92 § 1 kw karę 300 ( trzystu ) złotych grzywny;

II na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie/ 100 (sto) złotych i opłatą w kwocie 30 (trzydzieści) zł.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obwiniony i zarzucił mu, iż nie został poinformowany o terminie rozprawy a tym samym został pozbawiony prawa do obrony. Skarżący wskazał, że z sentencji uzasadnienia wynika iż był obecny na rozprawie co mija się z prawdą ponieważ o miejscu i terminie rozpatrywania stawianych mu zarzutów przez Sąd Rejonowy w O. nie został powiadomiony i nie uczestniczył w ich rozpatrywaniu. Jest to tym dziwniejsze, że w rozprawie brał udział i zostały dopuszczone zeznania świadka. Cytat - akapit 4 uzasadnienia „Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego albowiem pozostają w oczywistej sprzeczności z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, w tym przede wszystkim z nagraniem z monitoringu oraz z zeznaniami F. C.”. Z powyższego wynika, że na rozprawę wzywany był świadek a nie był informowany o tym obwiniony. Zatem doszło do oczywistego naruszenia Art. 42 ust. 2 Konstytucji RP oraz Art. 6. Kpk.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Odnośnie zarzutu związanego z kwestią zawiadomienia obwinionego o stawiennictwie na rozprawie, to nie może on być uznany za zasadny.

Zwrócić uwagę należy, że obwiniony podczas rozpytania po zatrzymaniu ( notatka urzędowa – k.3 ), składania oświadczenia – k.5, przesłuchania – k.9 jako jedyny adres wskazywał ul. (...) w O.. Tym samym Sąd I instancji w pełni prawidłowa na ten adres wysłał obwinionemu zawiadomienie o terminie rozprawy, przy czym K. B. go nie odebrał – k.30. W tej sytuacji nieodebrane zawiadomienie uznano je za skutecznie doręczone po dwukrotnym awizowaniu - k. 32 i powyższe pozwoliło na wydanie w sprawie wyroku zaocznego, którego odpis w dniu 19 września został obwinionemu doręczony- k.37. Dopiero następnie K. B. w pismach jak na k. 38 i k.50 podawał inny adres dla doręczeń niż adres zameldowania.

Wobec powyższego żadnym wypadku nie można zarzucić Sądowi Rejonowemu, że procedował niewłaściwie. Sąd I instancji był bowiem w pełni uprawniony do przeprowadzenia postepowania, w tym przesłuchania obecnego na rozprawie świadka oraz wydania wyroku w sprawie. Wreszcie zauważyć należy, że w toku rozprawy ujawniono wyjaśnienia obwinionego a z treści uzasadnienia wbrew stanowisku K. B. w żaden sposób nie wynika, że miał on być obecny rozprawie.

Nie doszło tym samym do zarzuconej w apelacji obrazy art. 6 kpk ( właściwie art.4§1 kpw ) ani art.42 Konstytucji RP .

Wobec tego, że apelacja pochodzi od obwinionego, który nie posiadał obrońcy należy również odnieść się do kwestii samej odpowiedzialności K. B., która w świetle prawidłowo ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego nie budzi żadnych wątpliwości. Wersji przedstawionej przez obwinionego przeczą tak w pełni wiarygodne zeznania funkcjonariusza policji, który prowadził radiowóz, przed którym poruszał się obwiniony K. B. kierując pojazdem marki H. (...) o nr rej. (...) jak i w pełni obiektywny dowód jakim jest nagranie z monitoringu. Z dowodów tych wynika, że przed obwinionym jechały dwa pojazdy typu bus a o sam zachowywał bezpieczny odstęp od pojazdu bezpośrednio go poprzedzającego. Natomiast gdy na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) na sygnalizatorze świetlnym zapaliło się żółte światło to bus koloru białego wjechał na przejście dla pieszych i minął sygnalizator a za nim przejechał jeszcze samochód koloru bordowego poprzedzający obwinionego. Pomimo że następnie na sygnalizatorze zapaliło się już czerwone światło jadący prawym pasem ruchu obwiniony przejechał pod sygnalizatorem. Co przy tym istotne w tym czasie pojazd jadący lewym ruchu zatrzymał się przed tym sygnalizatorem.

Sąd Rejonowy w oparciu o nagranie oraz mając do dyspozycji schemat jak na k.18-23 bardzo dokładnie przeanalizował przebieg zdarzenia i trafnie ustalił, że „o godz. 16:17:38 światło zmienia kolor z zielonego na żółty. Wówczas przejeżdża przez skrzyżowanie biały bus, następnie bordowy bus, które poruszają się prawym pasem ruchu oraz czerwony samochód osobowy poruszający się pasem lewym. O godz. 16:17:41 następuje zmiana sygnału z żółtego na czerwony i w obiektywie kamery pojawią się srebrny pojazd na lewym psie ruchu, który zwalnia i zatrzymuje się . Na prawym pasie ruchu natomiast ukazuje się pojazd obwinionego. Samochód H. nie zwalnia ( podkreślenie Sądu Okręgowego ) i nie zatrzymuje się przed sygnalizatorem, o godz. 16:17:42 przejeżdża przy nadawanym dla jego kierunku świetle czerwonym. Analiza nagrania pozwala zauważyć, iż w samochodzie obwinionego przed dojazdem do skrzyżowania nie zapaliły się światła stop, co oznacza iż nie zwalniał on przed sygnalizatorem. Ponadto można również zauważyć że pojazd jadący prawym pasem ruchu bezpośrednio przed obwinionym nie jechał na tyle blisko aby utrudniać czy uniemożliwiać mu obserwacją sygnalizatorów. W chwili gdy obwiniony dojeżdżał do przejścia dla pieszych, pojazd poprzedzający go znajdował się już za przejściem , a widoczność na sygnalizator nie była ograniczona. Podkreślenia wymaga, iż pojazd jadący przed obwinionym nie był to duży samochód ciężarowy, lecz średniej wielkości bus” – k.44 odw. -45.

Tym samym K. B., który w istocie nie jechał szybko miał pełną możliwość obserwacji sygnalizacji świetlnej i zareagowania na zmieniający się sygnał, w tym możliwość zatrzymania pojazdu przed sygnalizatorem emitującym sygnał czerwony.

Podkreślenia wymaga także i to, że obwiniony jest mieszkańcem O. a faktycznie w dniu 12 lipca 2017 r. jechał ulicą prowadzącą faktycznie w kierunku ulicy (...) a wiec wskazywanego adresu dla doręczeń. Tym samym żadnym wypadku nie mógł być zaskoczony faktem sygnalizacji świetlnej na skrzyżowaniu ulic (...).

Wobec powyższego dopuszczenie się przez obwinionego przypisanego mu wykroczenia zostało mu udowodnione.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok utrzymano w mocy – art.437§1 kpk, art.438pkt 2-3 kpk w zw. z art.109§2 kpw.

Na podstawie art.3 ust. 1 i art.10 ust. 1 w zw. z art.21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych i art.118§1 kpw i art.119 kpw w zw. z art.636§1 kpk zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 30 ( trzydzieści ) zł tytułem opłaty za II instancję.