Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Piotra Miszczaka

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2017 r.

sprawy E. R. , ur. (...) w B., syna A. i E. z domu O.

oskarżonego z art. 190§1 kk w zb z art. 216§1 kk w zw. z art. 1§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w B. z dnia 12 września 2017 r. sygn., akt (...)

I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną w pkt I sentencji karę pozbawienia wolności łagodzi do 3 ( trzech ) miesięcy i w pozostałym zakresie utrzymuje go w mocy,

II zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze

Sygn. akt VII Ka 1133/17

UZASADNIENIE

E. R. został oskarżony o to, że w dniu 19 grudnia 2016 roku na Przejściu (...) w B., pow. B., woj. (...), groził A. S. pozbawieniem życia, a groźba ta wzbudziła w nim uzasadnioną obawę jej spełnienia, a ponadto znieważył go słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, pod jego nieobecność lecz publicznie i w zamiarze aby zniewaga do niego dotarła

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zb. z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w B. wyrokiem z dnia 12 września 2017 r. w sprawie sygn. akt (...) orzekł:

I. oskarżonego E. R. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 190 § l k.k. w zb. z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

II. podstawie art.624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

Apelację od wyroku Sąd Rejonowego w B. wywiódł obrońca oskarżonego zaskarżając orzeczenie w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i orzeczeniu zarzucił:

l. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mający wpływ na jego treść, a polegający na dowolnym i niezasadnym przyjęciu, że całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych niniejszej sprawy nie pozwala na wymierzenie oskarżonemu E. R. kary wolnościowej samoistnej grzywny lub kary ograniczenia wolności i że prawidłowa resocjalizacja oskarżonego winna odbywać się w warunkach izolacji, pomimo iż postawa tego sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste pozwalają na wymierzenie wobec jego osoby kary wolnościowej: samoistnej grzywny lub kary ograniczenia wolności, przewidzianych zarówno w dyspozycji art. 190 §1 k.k. oraz w art. 216§1 k.k.,

2. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego E. R. kary polegającej na wymierzeniu wobec jego osoby bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 8 miesięcy, pomimo że w sprawie istnieje szereg okoliczności łagodzących, których Sąd I instancji nie wziął pod uwagę, skutkujących koniecznością wymierzenia bądź kary samoistnej grzywny lub kary ograniczenia wolności, gdyż kary te spełnią swoje cele po myśli art. 58 k.k.

W oparciu o powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze przez wymierzenie w stosunku do oskarżonego E. R. za zarzucany mu czyn kary samoistnej grzywny lub kary ograniczenia wolności na warunkach wskazanych przez Sąd Odwoławczy; ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego zasługiwała na częściowe uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu czynu. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację .

Tym samym Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia. Sąd Okręgowy podzielił ocenę zeznań świadków dokonaną przez Sad I instancji, który w pełni zasadnie dał wiarę relacjom świadków w osobach: A. J., N. G., M. B. i A. L. co do działań oskarżonego albowiem brak jest podstaw do podważenia ich zeznań. Wymienieni świadkowie podawali szczerze i logicznie o okolicznościach związanych z działaniami podejmowanymi przez oskarżonego. Sąd Rejonowy również w sposób trafny ocenił wyjaśnienia oskarżonego, który na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd meriti dał wiarę tym wyjaśnieniom, gdyż korespondują z pozostałym materiałem dowodowym.

Odnosząc się jednakże do orzeczonej przez Sąd meriti kary 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, stwierdzić trzeba, że zachodziła konieczność dokonania korekty w zakresie rozstrzygnięcia o karze przez jej złagodzenie. W ocenie Sądu Okręgowego orzeczona kara za popełniony przez oskarżonego czyn jest zbyt surowa, jeśli uwzględni się nie tylko stopień społecznej szkodliwości czynu i winy E. R., ale również zasady wymiaru kary określone w przepisie art. 53 k.k.

Zważywszy bowiem z jednej strony, na mimo wszystko, ograniczony ładunek społecznej szkodliwości, niewątpliwie przy tym nagannego, inkryminowanego zachowania oskarżonego - orzeczona wyrokiem kara ośmiu miesięcy pozbawienia wolności jawi się jako nadmiernie restrykcyjna, nie odzwierciedlająca rzeczywistego charakteru przedmiotowego zachowania oskarżonego, a tym samym kara niewspółmiernie surowa.

W efekcie – biorąc również pod uwagę stopień winy i społecznej szkodliwości czynu a także rodzaj i niewielki rozmiar ujemnych następstw przestępstwa Sąd Okręgowy uznał, że adekwatną karą będzie kara trzech miesięcy pozbawienia wolności. Według Sądu Okręgowego kara ta jest wystarczająca dla osiągnięcia wszystkich celów postępowania. Nadto izolacja oskarżonego w takim wymiarze winna skutkować właściwą resocjalizacją i unikaniem w przyszłości przez oskarżonego naruszeń porządku prawnego.

Jednocześnie w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji słusznie uznał, że adekwatną karą dla oskarżonego będzie kara pozbawienia wolności. Podkreślić bowiem należy, że oskarżony był już wcześniej trzykrotnie karany za przestępstwa z użyciem groźby karalnej jak też zniewag w stosunku do funkcjonariuszy na Przejściu (...) w B. i dotychczasowe kary różnego rodzaju nie spowodowały w istocie zmiany w zachowaniu oskarżonego. Podnieść zatem należy, że E. R. korzystał z dobrodziejstwa kar wolnościowych ( grzywny, ograniczenia wolności, warunkowego zawieszenia wykonania pozbawienia wolności ). Co również istotne kary pozbawiania wolności orzeczone wyrokami w sprawach (...) i(...) Sądu Rejonowego w B. odbywał w warunkach dozoru elektronicznego i pomimo tego dopuścił się kolejnego przestępstwa podobnego. Z uwagi na powyższe Sąd uznał, że wobec oskarżonego w tym wypadku może zostać orzeczona tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności. Kolejne kary o charakterze wolnościowym – o co wnioskował w apelacji obrońca oskarżonego - nie spełniłyby celów kary wskazanych w art. 53§1 k.k. Tym samym odwoływanie się przez skarżącego do rzekomo incydentalnego zachowania E. R. oraz braku realizacji groźby a także fakt, że oskarżony nie pracuje i utrzymuje się z prac dorywczych wobec poczynionych wyżej uwag w żaden sposób nie może podważyć celowości orzeczenia wobec niego kary o charakterze bezwzględnym.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną wobec oskarżonego E. R. karę pozbawienia wolności złagodził do trzech miesięcy i w pozostałym zakresie utrzymał go w mocy. (art. 437 § 2 k.p.k., art. 438 pkt. 4 k.p.k.)

Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonego, uiszczenie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze stanowiłoby dla niego nadmierne obciążenie. Stąd też na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd zwolnił go od obowiązku ich uiszczenia.