Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2013 roku

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Chudy

Sędziowie: SO Karol Radaszkiewicz

SO Leszek Wojgienica (spr.)

Protokolant: sekr. sąd. Elżbieta Łotowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marka Waśniewskiego

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2013 roku

sprawy M. O., oskarżonego z art. 305 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej, na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (...) Company Ltd. od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 30 października 2012 roku, w sprawie II K 449/12

Zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Olsztynie.

Sygn. akt VII Ka 1320/12

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 30 października 2012 roku (sygn. akt II K 449/12), w sprawie M. O. oskarżonego o to, że:

I.  w okresie od października 2008 r. do 5 sierpnia 2010 r. w M. dokonał obrotu za pośrednictwem portalu (...)towarem w postaci zegarków oznaczonych podrobionym znakiem towarowym (...), (...), (...) w łącznej ilości 1022 sztuk na łączną kwotę nie mniej niż 24747,09 zł w okolicznościach wskazujących na uczynienie z popełnionego przestępstwa stałego źródła dochodu, tj. o przestępstwo określone w art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. 2003, nr 119, poz. 1117);

II.  w dniu 4 sierpnia 2010 r. w M., usiłował dokonać obrotu towarem w postaci 93 sztuk zegarków oznaczonych podrobionym znakiem towarowym (...), 11 sztuk zegarków oznaczonych podrobionym znakiem towarowym (...) oraz 3 sztuk zegarków oznaczonych podrobionym znakiem towarowym (...) w okolicznościach wskazujących na uczynienie z popełnionego przestępstwa stałego źródła dochodu, tj. o przestępstwo określone w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. 2003, nr 119, poz. 1117)

orzekł:

I.  oskarżonego M. O. uniewinnił od popełnienia zarzucanych mu czynów;

II.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. koszty procesu przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) Company Ltd. z siedzibą w T., który na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk, art. 444 kpk i art. 445 § 1 kpk zaskarżył go w całości na niekorzyść oskarżonego M. O., zarzucając:

1/ na podstawie art. 427 § 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 1 kpk obrazę przepisów prawa materialnego w postaci art. 305 ust. 3 w zw. z art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej oraz w zw. z art. 13 § 1 kk poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że przestępstwo określone w art. 305 ust. 3 p.w.p. w z w. z art. 305 ust. 1 p.w.p. polegające na dokonaniu obrotu towarami oznaczonymi podrobionymi znakami towarowymi można popełnić tylko umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, podczas gdy prawidłowa interpretacja tego przepisu prowadzi do wniosku, że przestępstwo to można popełnić również umyślnie w zamiarze ewentualnym;

2/ na podstawie art. 427 § 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 2 kpk obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, w postaci:

a/ art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez pominięcie w ocenie sądu części materiału dowodowego, brak jakiegokolwiek odniesienia się do tej części materiału dowodowego w uzasadnieniu wyroku, co skutkowało dokonaniem oceny z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów w wyniku:

- pominięcia zeznań świadków – funkcjonariuszy Izby Celnej w O. D. S. (k. 382) i K. M. (k. 386), z których wynika, że zatrzymane towary były bardzo niskiej jakości, niedbale wykonane, a ponadto, że oskarżony wprost potwierdził, że zegarki otrzymał z jednego źródła („dostał od (...) za wykonana usługę” – k. 286v.) oraz, że są nieoryginalne, wskazując jednocześnie „ale nie ma paniki, bo w P. nie ma przedstawiciela S.”, co jednoznacznie potwierdza, że oskarżony miał pełną świadomość, że produkty są podrobione oraz, że dokonywał obrotu podrobionymi towarami S., miał zamiar dokonać obrotu również zatrzymanymi towarami i rozważał, czy może się spotkać z negatywną reakcją przedstawicieli S. w P.:

- pominięcia wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym i potwierdzonych przed sądem, w których oskarżony wprost przyznał, że część z zatrzymanych zegarków przeznaczona była na sprzedaż;

b/ art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez dokonanie wadliwej, niepełnej oceny dowodu w postaci opinii biegłego R. M. (k. 309 – 315) polegającej na przyjęciu, że w lokalu oskarżonego zatrzymano również towary, wobec których nie stwierdzono naruszenia znaków towarowych z pominięciem konkluzji opinii, że wszystkie zatrzymane towary były nieoryginalne i naruszały prawa osób trzecich (prawa do znaków towarowych lub prawa autorskie), a zatem w lokalu oskarżonego wśród zatrzymanych zegarków, nie stwierdzono jakichkolwiek oryginalnych produktów;

c/ art. 7 kpk poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów w wyniku dokonania ustaleń sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez przyjęcie, że oskarżony nie miał zamiaru dokonania obrotu zatrzymanymi towarami, wbrew odmiennym wnioskom płynącym z zebranych w sprawi dowodów, w szczególności faktu, że:

- wszystkie zatrzymane w lokalu oskarżonego towary były nieoryginalne (podrobione lub naruszające prawa autorskie – k. 315) – wśród zatrzymanych zegarków nie stwierdzono żadnych oryginalnych;

- podrobione zegarki marki (...) były bardzo niskiej jakości, słabo wykonane, o jakości dalece odbiegającej od oryginałów (opinia biegłego k. 312), co było widoczne na pierwszy rzut oka (zeznania funkcjonariuszy celnych k. 382 i 386);

- oskarżony miał świadomość, że zegarki S. są podrobione (zeznania świadka K. M. k. 386) i wyjaśnił, że co najmniej część z nich przeznaczona była na sprzedaż (wyjaśnienia oskarżonego k. 388-389);

- oskarżony sprzedawał wcześniej zegarki oznaczone znakami formy S.;

- mimo nabycia dużej ilości nieoryginalnych produktów, oskarżony nigdy nie zgłaszał faktu nabycia podrobionych produktów na Policji, czy przedstawicielowi S. (wyjaśnienia oskarżonego – protokół rozprawy głównej z dnia 24.10.2012 roku);

- oskarżony wielokrotnie zmieniał wyjaśnienia odnośnie pochodzenia i przeznaczenia towarów (dostał od (...) za wykonaną usługę, kupił na portalu(...) z C.; przeznaczone do zabawy dla córki, a część na sprzedaż – k. 389);

- część klientów oskarżonego zgłaszała jednak uwagi co do zakupionych towarów, niektóre konta allegro oskarżonego zostały zamknięte (wyjaśnienia oskarżonego k. 544v);

- w momencie zatrzymania oskarżony prowadził w przedmiotowym lokalu działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży zegarków za pośrednictwem portalu (...) w okresie październik 2008 – sierpień 2010 sprzedał 1022 zegarki, czyli średnio 44 miesięcznie (k. 345), zaś w momencie zatrzymania, w miejscu świadczenia działalności nie posiadał żadnych oryginalnych zegarków;

co winno prowadzić do wniosku, że zatrzymane towary przeznaczone były do sprzedaży za pośrednictwem portalu (...).(...), zaś oskarżony dokonywał obrotu nimi w rozumieniu art. 305 ust. 1 i 3 p.w.p., a co najmniej usiłował dokonać nimi obrotu.

d/ art. 167 § 1 kpk i art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 9 § 1 i art. 2 § 2 kpk poprzez brak podjęcia inicjatywy dowodowej z urzędu, zmierzającej do ustalenia nabywców zegarków, jakie oskarżony sprzedał za pośrednictwem portalu (...), przesłuchania tychże osób w charakterze świadków, zabezpieczenia sprzedanych przez oskarżonego zegarków i dokonania ich oględzin pomimo, iż sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazuje na powyższe braki w materiale dowodowym;

3/ na podstawie art. 427 § 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na wadliwym przyjęciu, że oskarżony nie dokonywał oraz nie miał zamiaru dokonywania obrotu towarami oznaczonymi podrobionym znakiem towarowym, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do odmiennych wniosków.

Podnosząc powyższe zarzuty autor apelacji sformułował wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie, z pewnymi zastrzeżeniami, w całości wynikającej z niej argumentacji.

Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku pozwala na wysnucie uprawnionego wniosku, iż sąd meriti poszukiwał kilku niezależnych podstaw uniewinnienia oskarżonego, poczynając od braku zamiaru popełnienia przestępstwa, poprzez brak wymaganej świadomości realizacji znamienia „podrobionego znaku towarowego”, a kończąc na wątpliwościach, czy rzeczywiście do wyczerpania znamion czynu zarzucanego doszło, na skutek braku dowodów wskazujących na wprowadzenie do obrotu towarów oznaczonych podrobionymi znakami towarowymi, determinowanego bezczynnością oskarżyciela publicznego w poszukiwaniu takich dowodów. Ujawnione rozwarstwienie rozważań odnoszących się do zagadnień prawidłowego ustalenia faktów, poprzedzającej je analizy dowodów, a następnie subsumcji można co prawda zrozumieć w kontekście potrzeby wykazania, że wszelkie poszukiwanie w działaniu oskarżonego zarówno od strony przedmiotowej, jak też podmiotowej czynu o charakterze przestępczym jest nonsensowne, jak zdaje się przyjął sąd orzekający, tyle tylko, że możliwość przypisania takim rozważaniom cechy zgodności z zasadą swobodnej oceny dowodów musi być poprzedzona wyczerpaniem możliwości dowodowych, a następnie rozważeniem wszystkich prawidłowo ujawnionych dowodów. Sąd tymczasem zadaniu temu nie sprostał, co z należytym uzasadnieniem wykazał autor apelacji, jakkolwiek nie wszystkie wynikające z zarzutów argumenty mogły być ocenione, jako przekonywające i to niezależnie, czy rozpatrywane w połączeniu z całością zaprezentowanych zarzutów, czy też w izolacji od pozostałych. Chodzi tu o potraktowanie, jako okoliczności mogącej podważać ustalenia sądu a quo bezczynność oskarżonego w zawiadomieniu organów ścigania o nabyciu towarów z podrobionymi znakami towarowymi, czy też rozbieżności wyjaśnień dotyczących źródła pochodzenia zegarków. Z okoliczności tych nie można bowiem nijak wywodzić, że oskarżony dokonywał obrotu towarami podrobionymi, albowiem nie stanowią one pozytywnego dowodu sprawstwa.

Przechodząc do zasadniczego nurtu rozważań odnoszących się do podniesionych w apelacji zarzutów, wypada w pierwszej kolejności przychylić się do kwestionowanej obrazy przepisu art. 167 § 1 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk. Sąd meriti nie dostrzegając tych przepisów, stojąc w opozycji do wynikających z nich obowiązków i bazując na gruncie projektowanej zasady oportunizmu, na dzień dzisiejszy jeszcze nie obowiązującej, bezpodstawnie założył, że dowody przedstawione przez prokuratora i wnioskowane w toku postępowania jurysdykcyjnego, wyczerpują cały katalog dowodów, możliwych do rozważenia w granicach art. 410 kpk. Pomijając uchylenie się sądu od rozważenia także dowodów ujawnionych, o czym w dalszej części uzasadnienia, zauważyć wypada, że teza o nie zgromadzeniu przez oskarżyciela wystarczającego materiału dowodowego mogła być sformułowana już na etapie wstępnej kontroli aktu oskarżenia, czego konsekwencją powinno być przekazanie sprawy prokuratorowi na podstawie art. 345 § 1 kpk, możliwe do rozpoczęcia przewodu sądowego. Skoro jednak decyzji takiej nie podjęto, a postępowanie wkroczyło w fazę wykluczającą zastosowanie instytucji zwrotu sprawy, przeto obowiązek wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy został przeniesiony na sąd, w tym w szczególności przewodniczącego składu orzekającego (art. 366 § 1 kpk). Swoje uprawnienie, ale równocześnie obowiązek sąd mógł realizować wszystkimi dostępnymi dowodami, w tym również poprzez zastosowanie przepisu art. 397 § 1 kpk, co zważywszy na ilość koniecznych i możliwych do przeprowadzenia dowodów wydawało się nieodzowne. Trudno się dziwić przeto oskarżycielowi publicznemu, że po doręczeniu mu uzasadnienia zaskarżonego wyroku zrezygnował z wywiedzenia apelacji, dostrzegając wynikające z rzeczonego uzasadnienia braki w materiale dowodowym. Zarzut apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego postulujący podjęcie z urzędu inicjatywy dowodowej i w konsekwencji ustalenie nabywców zegarków sprzedawanych przez oskarżonego, przesłuchanie ich na okoliczność transakcji archiwizowanych przez portal allegro, ewentualne zatrzymanie przedmiotów transakcji w celu wykazania podrobienia znaków towarowych, sporządzenie opinii uzupełniającej przez powołanego już w sprawie biegłego zmierza bowiem faktycznie do usunięcia mankamentów postępowania przygotowawczego, w trakcie którego z nieznanych powodów, takiej potrzeby nie dostrzeżono. W takim samym stopniu należy dopuścić możliwość pozyskania informacji, czy zamykano oskarżonemu konta na portalu (...) i z jakiego powodu oraz jakie opinie miał wystawiane w związku z zawartymi transakcjami, albowiem w tym przypadku brak jest dowodów weryfikujących jego wyjaśnienia. Nie można równocześnie antycypować na podstawie czasu, jaki upłynął od transakcji, że przeprowadzenie tych dowodów może być niemożliwe, albowiem przepisy prawa pozwalają na ujawnienie danych transakcji, co do których istnieje duże prawdopodobieństwo złamania przepisów karnych ustawy Prawo własności przemysłowej. Już tylko z tego powodu analizę dowodów wynikającą z uzasadnienia zaskarżonego wyroku należy uznać za niepełną, a tym samym trudną do obrony w granicach zasady wyrażonej w art. 7 kpk. Świadczy o tym dobitnie treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w którym za powód uniewinnienia oskarżonego od pierwszego z zarzucanych mu czynów przyjęto właśnie braki materiału dowodowego, przenosząc tę samą motywację do katalogu okoliczności przemawiających za uznaniem, że oskarżony nie miał zamiaru sprzedaży zegarków zabezpieczonych w czasie przeszukania jego domu (stanowiącego siedzibę prowadzonej działalności gospodarczej).

Znaczenie nowych dowodów może być bardzo doniosłe i może zniweczyć, i tak wątpliwą z punktu widzenia zasad prawidłowego rozumowania tezę, jakoby zegarki zatrzymane u oskarżonego nie były przeznaczone do sprzedaży, albowiem w wyniku jego oceny zostały zakwalifikowane do kategorii towarów naruszającymi prawa osób trzecich, tym samym wykluczone z obrotu. Przy czym teza ta i tak jest trudna do zaakceptowania w uwzględnieniu kolejnego zarzutu apelacji, którego istotą jest uchylenie się sądu od rozważenia znaczenia dla komplementarnej, pełnej oceny dowodów, zeznań świadków D. S. i K. M., spośród których niezwykle istotne są zeznania drugiego z wymienionych świadków, wedle którego oskarżony nie tylko nie był zaniepokojony przeszukaniem, ale również ujawnił dużą wiedzę na temat sprzedawanych zegarków oraz ich oryginalności kategorycznie stwierdzając, że o tym, że są nieoryginalne wie sygnalizując, że okoliczność ta w sytuacji, kiedy wP. nie ma przedstawiciela markiS. nie ma żadnego znaczenia. Zeznania tego świadka w zakresie, w jakim wkraczają w sferę wypowiedzi późniejszego oskarżonego, mogą być wykorzystane w postępowaniu karnym w całym zakresie wynikających z nich faktów, albowiem dotyczą okoliczności, mających mieć miejsce w toku prowadzonego przeszukania. Co prawda informacje podawane przez świadka nie zostały ujęte w protokole przeszukania, ale miały być uzyskane w trakcie tej czynności procesowej. Oskarżony nie miał w tym czasie statusu świadka, ani podejrzanego. Tymczasem, jeżeli na etapie sporządzania protokołu przeszukania osoba uczestnicząca w nim nie ma statusu świadka lub podejrzanego jej wypowiedzi złożone do protokołu stanowią „oświadczenie” (postanowienie SN z dnia 11.10.2006 roku, w sprawie V KK 22/06 LEX 198091). A skoro taki protokół podlega odczytaniu na rozprawie na podstawie art. 393 § 1 kpk, ponieważ nie ma żadnych zakazów prawnych by w procesie ujawniania takiego dokumentu ograniczać zakres ujawnienia, przeto informacja uzupełniająca ów protokół pochodząca od świadka realizującego czynność przeszukania również stanowi równoprawny dowód, podlegający ocenie Sąd meriti tymczasem, do dowodu tego się nie ustosunkował, dopuszczając się obrazy art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, mające wpływ na treść orzeczenia z uwagi na wynikające z zeznań świadka informacje, przeczące linii obrony realizowanej przez oskarżonego. Znaczenie tych dowodów może być tym większe, że ja wynika z informacji znajdującej się na k. 396 – 400 zegarki kupowane były przez oskarżonego od kontrahentów z C., a ich cena była ponadprzeciętnie atrakcyjna, co ma szczególne znaczenie w przypadku analizowania świadomości nieoryginalności zegarków u profesjonalisty trudniącego się ich sprzedażą. Wniosek sądu jakoby oskarżony mógł przypuszczać, że zakupiony towar jest oryginalny przy uwzględnieniu dowodów pominiętych w procesie analizy wytyczonej przepisem art. 424 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 410 kpk jest w tych okolicznościach wątpliwy, nie przesądzając treści powtórnie wydanego orzeczenia. Co istotne, wbrew poglądowi wyrażonemu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przestępstwo w z art. 305 ustawy p.w.p. można popełnić nie tylko umyślnie w zamiarze bezpośrednim, ale również w zamiarze ewentualnym, a wykładnia tego przepisu dokonana przez sąd a quo jest w kontekście treści przepisu niezrozumiała. W pełni zasługują na uwzględnienie opatrzone literaturą przedmiotu wywody apelacji skupione na wykazaniu zasadności zarzutu obrazy prawa materialnego, albowiem z treści przepisu art. 305 ust. 1 p.w.p. jednoznacznie wynika, że w przypadku zachowania polegającego na dokonaniu obrotu towarami oznaczonymi podrobionym znakiem towarowym bądź zarejestrowanym znakiem towarowym, którego sprawca nie ma prawa używać musi on obejmować swoją świadomością powyższe okoliczności, działając w zamiarze bezpośrednim bądź wynikowym (tak m.in. Komentarz do art. 305 ustawy p.w.p. Jerzy Raglewski Wydawnictwo LEX), bowiem od strony przeżyć psychicznych sprawcy ustawa nie wymaga jakiegoś szczególnego rodzaju nastawienia na realizację znamion modalnych. Przy czym uwzględnienie zarzutu apelacji nie przekłada się wprost na podważenie analizy zamiaru towarzyszącego oskarżonemu, albowiem sąd meriti odrzucił też zamiar ewentualny, co czyni ów zarzut ważkim tylko w kontekście skutecznego podważenia kompletności materiału dowodowego, a w konsekwencji dowolności wynikających z jego analizy wniosków.

Pamiętając o tym, że oskarżony prowadził działalność gospodarczą w domu, za pośrednictwem Internetu, a tym samym mając w polu widzenia fakt, że pomieszczenia mieszkalne służyły mu jako magazyn, taki sam jak magazyn w sklepie nieinternetowym, z czego należy wywodzić poszukiwania stadialnej formy usiłowania obrotu, a nie niekaralnego przygotowania (art. 16 § 2 kk), a nadto uwzględniając uwagi obligujące sąd ponownie rozpoznający sprawę do analizy kompletnego, możliwego do zgromadzenia materiału dowodowego, mogącego stwarzać podstawę do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, należy zakwestionować również ustalenie jakoby zegarki zatrzymane w trakcie przeszukania w ilości 126 sztuk zostały przez niego wyłączone z obrotu właśnie z powodu podejrzenia ich nieoryginalności. Jest to wniosek co najmniej przedwczesny, albowiem pomijający treść istotnych dowodów, które zostały zgromadzone (zeznania świadków uczestniczących w przeszukaniu), jak też tych, które zgromadzone jeszcze nie zostały, a które mogą zweryfikować wersję oskarżonego, której istotą jest założenie, ze pozostałe sprzedane przez niego zegarki były oryginalne. Tym bardziej, że – jak zasadnie zauważył autor apelacji – żaden z zegarków zatrzymanych u oskarżonego nie był oryginalny, co jednoznacznie wynika z opinii biegłego. O ile zatem rację ma sąd meriti, ze samo posiadanie podrobionych zegarków przestępstwa nie stanowi, to już ustalenie, że sprawca wiedział o ich nieoryginalności i prowadząc działalność gospodarczą z siedzibą w swoim domu przechowywał je tak, jak w magazynie sklepowym, prowadząc ich stałą sprzedaż, może prowadzić do wniosków odmiennych.

W uwzględnieniu powyższych uwag zaskarżony wyrok uchylono, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji (art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 kpk).

Podczas ponownego rozpoznania sprawy w pierwszej kolejności powinna stanąć kwestia trybu uzupełnienia materiału dowodowego. Przepis art. 437 § 2 kpk umożliwiał teoretycznie sądowi odwoławczemu postąpienie zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 397 kpk. Tyle tylko, że braki postępowania przygotowawczego nie stanowiły jedynego powodu uchylenia zaskarżonego wyroku. Tym samym nawet wyczerpanie możliwości przewidzianej w art. 397 kpk nie uchroniłoby przed wydaniem orzeczenia kasatoryjnego. W następstwie uchylenia zaskarżonego wyroku odżyła możliwość zwrotu sprawy na podstawie art. 345 kpk, co należy rozważyć nim dojdzie do otwarcia przewodu sądowego. Ja wynika z niniejszego uzasadnienia uzupełnienie postępowania dowodowego może być czasochłonne i skomplikowane, albowiem nie dość, że koniecznym będzie zindywidualizowanie transakcji co do osób w nich uczestniczących po stronie kupującego, to jeszcze należałoby dokonać oględzin zakupionych przez te osoby zegarków przez biegłego w celu wydania opinii uzupełniającej. Koniecznym też będzie uzyskanie z portalu (...) informacji o kontach oskarżonego i opiniach kupujących, stanowiących wyznacznik zadowolenia z transakcji i równocześnie nie będących potwierdzeniem oryginalności produktu, jak też powodach zamykania lub zawieszania takich kont. Wszystkie te dowody będą stanowiły podstawę weryfikacji wersji oskarżonego w połączeniu z dowodami, które w dotychczasowym postępowaniu zostały pominięte.