Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2024 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2024 r. w Olsztynie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w T.

przeciwko S. Z.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Bartoszycach z dnia 17 stycznia 2024 r., sygn. akt I C 329/23 upr.

I. zmienia zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.562,16 (dwa tysiące pięćset sześćdziesiąt dwa 16/100) zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 4 sierpnia 2019 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.223,66 (jeden tysiąc dwieście dwadzieścia trzy 66/100) zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia niniejszego orzeczenia stronie pozwanej do dnia zapłaty,

II. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 650 (sześćset pięćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się przedmiotowego rozstrzygnięcia o kosztach do dnia zapłaty.

Jacek Barczewski

Sygn. akt IX Ca 294/24 upr.

UZASADNIENIE

W TRYBIE ART. 505 ¹³ § 2 K.P.C.

Apelacja powoda w całości zasługiwała na uwzględnienie.

Oddalając powództwo o zapłatę Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, iż załączenie do pozwu jedynie oświadczenia cedenta o przeniesieniu wierzytelności względem pozwanej na powoda jest niewystarczające do uznania, że posiada on legitymację czynną w niniejszym procesie. Jak się wydaje, zrównał on wskazane oświadczenie z jednostronnym aktem cesji, wskazując na brak oświadczenia woli cesjonariusza jako warunku koniecznego zaistnienia czynności prawnej.

Konstatacji tej nie sposób podzielić.

Zgodnie z art. 511 k.c., jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony.

Ważność przelewu wierzytelności nie została uzależniona od zachowania szczególnej formy prawnej (por. Z. Radwański, Z. Olejniczak „Zobowiązania”, 2006 r., s. 357) i jak powszechnie wskazuje się w doktrynie prawa cywilnego oraz judykaturze, ważny przelew może być dokonany również ustnie, a nawet per facta concludentia (E. Łętowska (w:) „System prawa cywilnego”, t.III, cz.1, s.910; red. A. Kidyba „Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania. Część ogólna”, Tom III, s. 761, t.1 i przywołana tam literatura; uzasad. wyroku SN z 8.02.2002 r. II CKN 1160/99).

Już z powyższego wynika, iż niedopuszczalne jest warunkowanie uznania umowy cesji za ważną od złożenia przez stronę pisemnej wersji czynności prawnej. Podzielając zapatrywania Sądu I instancji o teoretycznej niedopuszczalności tzw. cesji jednostronnej przypomnieć należy, że stosownie do art. 60 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli).

Niewątpliwie oświadczenie wierzyciela pierwotnego o przeniesieniu dochodzonej pozwem wierzytelności z k. 9 zostało złożone przez osobę uprawnioną do jego reprezentacji, wymienia treść czynności, z której zobowiązanie wynika, osobę dłużnika oraz stanowcze wskazanie na powoda, jako podmiot uprawniony do dochodzenia roszczenia na drodze sądowej.

Powód z kolei, załączył do pozwu dokumenty źródłowe leżące u podstaw powstania stosunku prawnego między cedentem a pozwaną, w tym umowę pożyczki i dowód jej wypłaty. Jak wskazuje się przy tym w orzecznictwie, wniesienie przez cesjonariusza pozwu o zasądzenie wierzytelności objętej cesją samo w sobie potwierdza istnienie jego oświadczenia woli o zgodzie na przelew (por. wyrok SN z 06.04.2016 r., IV CSK 403/15).

W tych warunkach nie może budzić wątpliwości, że do zawarcia skutecznej umowy przelewu wierzytelności doszło i obecnie wyłącznie powód posiada legitymację czynną do dochodzenia wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki z 4 lipca 2019 r., co czyniło zasadnymi zarzuty naruszenia art. 509 § 1 w zw. z art. 511 k.c.

Sąd Okręgowy dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznaje za całkowicie wykazany fakt udzielania pozwanej przez cedenta pożyczki gotówkowej w kwocie 2.000 zł z datą zwrotu ustaloną na 3 sierpnia 2019 r., łącznie z umówioną kwotą odsetek i prowizji w kwotach odpowiednio 16,44 i 545,72 zł. Pozwana wartości tych nie kwestionowała, zaś dokonana z urzędu analiza postanowień umownych nie wskazuje na ich sprzeczność z przepisami prawa.

Wobec powyższego, powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości na podstawie art. 720 § 1, 359 § 2 ¹, 481 § 2 ¹, 509, 511 k.c. w zw. z art. 3 ust. 1 i 2, art. 29-36a ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (w brzmieniu obowiązującym na dzień zawarcia umowy z pozwaną).

Koszty postępowania pierwszoinstancyjnego rozliczono na podstawie art. art. 98 § 1, 1 ¹ k.p.c., zasądzając od pozwanej dla powoda 200 zł opłaty od pozwu, 17 zł opłaty od pełnomocnictwa, 900 zł wynagrodzenia pełnomocnika, 106,66 zł opłat komorniczych.

W tych okolicznościach na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmieniono zaskarżony wyrok jak w punkcie I orzeczenia Sądu Okręgowego.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono po myśli art. 98 § 1, 1 ¹ w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda 200 zł opłaty od apelacji i 450 zł wynagrodzenia pełnomocnika.

SSO Jacek Barczewski