Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Olsztynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Bożena Charukiewicz (spr.)
Sędziowie:	SO Krystyna Skiepko SO Dorota Ciejek
Protokolant:	st. sekr. sąd. Agnieszka Najdrowska

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2018 r. w Olsztynie na rozprawie

sprawy z powództwa B. K. (1) i J. K.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Mrągowie

z dnia 7 grudnia 2017 r., sygn. akt I C 5/17,

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powodów kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Krystyna Skiepko Bożena Charukiewicz Dorota Ciejek

Sygn. akt IX Ca 355/18

UZASADNIENIE

Powodowie J. K. i B. K. (1) wnieśli pozew przeciwko (...) Kancelarii (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty z dnia 7 sierpnia 2000 roku wydanego przez Sąd Rejonowy w Suwałkach w sprawie V Ng 804/00. W uzasadnieniu podnieśli, że roszczenie objęte nakazem zapłaty uległo przedawnieniu co do należności głównej i odsetek.

Pozwana (...) Kancelaria (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa.

Podniosła, że podejmowała wiele czynności prawnych, które skutkowały przerwaniem biegu terminu przedawnienia, a obecnie w oparciu o przedmiotowy tytuł wykonawczy przeciwko powodom toczy się postępowanie egzekucyjne na terenie Holandii.

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Mrągowie pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Suwałkach z dnia 7 sierpnia 2000 roku w sprawie o sygnaturze akt V Ng 804/00 w całości. Zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 2.897 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 2.400 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 7 sierpnia 2000 roku Sąd Rejonowy w Suwałkach w sprawie V Ng 804/00 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym na podstawie którego nakazano J. K. i B. K. (1) aby zapłacili (...) spółce z o.o. z siedzibą w M. kwotę 3.000 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. W dniu 11 września 2000 roku nakazowi została nadana klauzula wykonalności.

W oparciu o powyższy tytuł wykonawczy w dniu 12 września 2000 roku wierzyciel wystąpił do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Giżycku z wnioskiem egzekucyjnym. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą akt Km 576/00.

W dniu 23 czerwca 2004 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Giżycku umorzył postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 576/00 wobec bezskuteczności egzekucji z ruchomości i nie złożenia przez wierzyciela w ciągu roku żadnego wniosku niezbędnego do dalszego prowadzenia egzekucji z nieruchomości.

Pismem z dnia 27 listopada 2009 roku pozwana złożyła wniosek o wyjawienie majątku dłużników B. i J. małżonków K..

Postanowieniem z dnia 26 lutego 2010 roku wydanym w sprawie I Co 1223/09 Sąd Rejonowy w Mrągowie zawiesił postępowanie z uwagi na niewskazanie przez wierzyciela aktualnego miejsca pobytu dłużników, a następnie postanowieniem z dnia 28 lutego 2011 roku umorzył postępowanie.

W dniu 19 lipca 2016 roku pozwana złożyła wniosek o wpis hipoteki przymusowej na nieruchomości dłużników.

W dniu 24 sierpnia 2016 roku na nieruchomości dłużników dla której Sąd Rejonowy w Mrągowie prowadzi księgę wieczystą nr (...) na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 7 sierpnia 2000 roku, sygn. akt V Ng 804/00 została wpisana hipoteka przymusowa do kwoty 4 503 zł.

W dniu 7 listopada 2016 roku pozwana wystąpiła o odtworzenie akt sprawy V Ng 804/00 i wydanie zaświadczenia europejskiego tytułu egzekucyjnego celem prowadzenia egzekucji za granicą na podstawie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 7 sierpnia 2000 roku.

Postanowieniem z dnia 18 stycznia 2017 roku Sąd Rejonowy w Suwałkach wydał zaświadczenie europejskiego tytułu egzekucyjnego w stosunku do nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 7 sierpnia 2000 roku, sygn. akt V Ng 804/00 wraz z odpisem tego tytułu wykonawczego.

Przeciwko dłużnikom na podstawie powyższego tytułu wykonawczego toczy się postępowanie egzekucyjne na terenie Holandii.

(...) Kancelaria (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jest następcą prawnym (...) Kancelarii (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w M., która w obrocie prawnym używała (...) sp. z o.o.” Przedstawiciel pozwanej wyjaśnił, że obecnie jako siedziba spółki w Krajowym Rejestrze Sądowym wpisana jest W., ale korespondencję należy kierować na adres Plac (...) w M..

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo było zasadne. Zarzut przedawnienia roszczenia podniesiony przez powodów w toku postępowania okazał się zasadny. Sąd podkreślił, że nie ulega wątpliwości, iż pozwana w dniu 12 września 2000 roku złożyła wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko powodom w celu wyegzekwowania od nich kwoty objętej tytułem wykonawczym, co doprowadziło do skutecznego przerwania biegu terminu przedawnienia. Brak jakichkolwiek efektów egzekucji skutkował wydaniem w dniu 23 czerwca 2004 roku postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji, przy czym w części dotyczącej egzekucji z nieruchomości postępowanie uległo umorzeniu z mocy prawa. Do czasu umorzenia postępowania egzekucyjnego faktycznie nie biegł więc termin przedawnienia roszczeń objętych przedmiotowym tytułem wykonawczym. Zaczął biec on na nowo począwszy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Termin przedawnienia roszczenia objętego tytułem wykonawczym w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 7 sierpnia 2000 roku, sygn. akt V Ng 804/00 upłynął po upływie 10 lat od tej daty, a więc w dniu 9 lipca 2014 roku. Pozostałe zdarzenia, które miały miejsce po tej dacie, nie mogły zatem przerwać biegu termu przedawnienia. Dotyczy to następujących zdarzeń: wniosku o nakazanie dłużnikowi wyjawienia majątku, wniosku o wpis hipoteki przymusowej, oświadczenia o uznaniu roszczenia oraz złożenie wniosku o wydanie zaświadczenia europejskiego tytułu egzekucyjnego, czy wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego za granicą. Skoro zatem pozwany tylko jeden raz skutecznie przerwał bieg terminu przedawnienia wszczynając postępowanie egzekucyjne przeciwko powodom, a postępowanie to zostało umorzone w dniu 23 czerwca 2004 roku wobec stwierdzenia jego bezskuteczności, to jak już wskazano od daty uprawomocnienia się tego postanowienia dziesięcioletni termin przedawnienia zaczął biec na nowo i upłynął w dniu 9 lipca 2014 roku, a zatem roszczenie objęte nakazem zapłaty z dnia 7 sierpnia 2000 roku, sygn. akt V Ng 804/00 nie może już być egzekwowane, co wypełnia dyspozycję art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. i uzasadnia pozbawienie wykonalności tego tytułu wykonawczego w całości. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.

Powyższy wyrok zaskarżyła apelacją pozwana zarzucając:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:

- art.123 § 1 Kodeksu cywilnego w związku z treścią art.913 § 1 i § 2, art.914 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, iż wniosek wierzyciela o wyjawienie majątku dłużników nie doprowadził do skutecznego przerwania biegu terminu przedawnienia mimo, iż wierzyciel dokonał tejże czynności po powzięciu informacji, iż Komornik umorzył wobec dłużników egzekucję z nieruchomości z powodu jej bezskuteczności. Wskazać należy, iż bez znaczenia pozostaje kwestia złożenia wniosku o wyjawienie majątku przez samego wierzyciela, gdyż przepisy regulujące wyjawienie majątku opisane w dziale V Kodeksu postępowania cywilnego regulują szczególne postępowanie egzekucyjne, którego przedmiotem jest uzyskanie informacji o składnikach majątku dłużnika; niniejsze przepisy wskazują jednoznacznie, iż wniosek o wyjawienie majątku jest zaliczany do czynności zmierzających do bezpośredniego wyegzekwowania roszczenia zaś bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia ,co miało miejsce w przedmiotowej sprawie;

2. naruszenie art.5 Kodeksu cywilnego przez jego niezastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego i w konsekwencji przyjęcie, że nie zachodzą przesłanki nadużycia prawa podmiotowego przez powodów w postaci podniesionego przez nich zarzutu przedawnienia;

3. naruszenie art. 233 Kodeksu postępowania cywilnego w zw. z treścią art.5 Kodeksu cywilnego polegające na nierozważeniu całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przejawiające się całkowitym pominięciem okoliczności w zakresie trudności pozwanej dotyczących ustalenia adresu zamieszkania jak też i składników majątku powodów i w konsekwencji przyjęcie, iż roszczenie objęte treścią nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Suwałkach w dniu 7 sierpnia 2000 roku w sprawie o sygn. akt V Ng 804/00 przestało być aktualne wskutek upływu czasu i uzasadnia to pozbawienie wykonalności tego tytułu wykonawczego w całości;

4. naruszenie art. 102 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez jego niezastosowanie pomimo wystąpienia przesłanek do odstąpienia - zgodnie z zasadą słuszności - od obciążenia pozwanej kosztami procesu w całości z uwagi na fakt, iż pozwana jako wierzyciel na przestrzeni ostatnich 17 lat dokładała wszelkich starań, aby wyegzekwować należne jej od dłużników roszczenie chociażby w części.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz obciążenie kosztami postępowania za obie instancje strony powodowej.

Powodowie w odpowiedzi na apelację wnieśli o jej oddalenie wskazując na trafność orzeczenia Sądu Rejonowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Przepis artykułu 840 § 1 pkt 2 k.p.c. stwarza podstawę do zwalczania tytułu wykonawczego w przypadku, gdy już po powstaniu tytułu egzekucyjnego zaszły zdarzenia prowadzące do wygaśnięcia zobowiązania lub zdarzenia, wskutek których zobowiązanie nie może być egzekwowane.

Do zdarzeń skutkujących niemożnością egzekwowania zobowiązania zalicza się, w szczególności, przedawnienie roszczenia, na które powołuje się strona powodowa, wywodząc, iż nastąpiło przedawnienie roszczenia wynikającego z nakazu zapłaty, wobec upływu terminu przedawnienia, a więc zaistniała okoliczność uniemożliwiająca egzekwowanie stwierdzonego w nim zobowiązania.

W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości, że upływ terminu przedawnienia roszczenia stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem sądu stanowi zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło, albo nie może być egzekwowane, w rozumieniu art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., uzasadniające żądanie dłużnika pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności.

Spór między stronami dotyczył interpretacji zdarzeń, które wystąpiły już po powstaniu tytułu wykonawczego, a które według strony pozwanej powodowały przerwę w biegu terminu przedawnienia, w wyniku czego roszczenie stwierdzone nakazem zapłaty z dnia z dnia 7 sierpnia 2000 r. wydanym przez Sąd Rejonowy w Suwałkach (sygn. akt V Ng 804/00) nie uległo przedawnieniu.

Za niezasadne należało uznać zarzuty naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 123 § 1 k.c. w zw. z art. 913 § 1 i 2 oraz art. 914 § 2 k.p.c.

Stosownie do art. 125 § 1 k.c. roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu. Przepis ten w brzmieniu sprzed nowelizacji, która weszła w życie w dniu 9 lipca 2018 r. i ma zastosowanie w niniejszej sprawie, przewidywał 10-letni okres przedawnienia i zgodnie z orzecznictwem liczony jest on od chwili uprawomocnienia się wyroku (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 12 lutego 2015, IV CSK 272/14, Legalis).

Za prawidłowe należy uznać stanowisko Sądu Rejonowego, że w okresie biegu terminu przedawnienia liczonym od dnia uprawomocnienia się nakazu zapłaty nastąpiło jedno zdarzenia prowadzące do przerwania biegu przedawnienia, którym było złożenie wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w dniu 12 września 2000 r. W toku tego postępowania termin przedawnienia nie biegł (art. 124 § 2 k.c.). Zaczął biec na nowo od dnia następnego po uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, co nastąpiło 9 lipca 2014 r. (art. 124 § 2 k.c.). Przyjmując powyższą regułę, należy stwierdzić, iż bieg terminu przedawnienia upłynął w niniejszej sprawie w dniu 10 lipca 2014 r.

Prawidłowo przyjął Sąd Rejonowy, co było kwestionowana przez stronę pozwaną, że złożenie przez wierzyciela wniosku o wyjawienie majątku przez dłużnika na podstawie art. 913 i nast. k.p.c. nie przerywa biegu przedawnienia roszczenia stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem sądu. Wyjawienie majątku, jako pomocniczy środek egzekucji pozwalający jedynie uzyskać od dłużnika informacje o jego stanie majątkowym, nie jest ani niezbędne do osiągnięcia celu w postaci zaspokojenia roszczenia, ani nie może do tego doprowadzić, gdyż w tym wypadku konieczne jest wystąpienie z wnioskiem o wszczęcie egzekucji. Pogląd ten reprezentowany w orzecznictwie, m.in. w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2010 r., (III CZP 92/10), podziela również Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu Okręgowego, inne czynności podjęte przez wierzyciela po tej dacie (10 lipca 2014 r.) nie mogły spowodować przerwania biegu przedawnienia, gdyż miały one miejsce już po upływie okresu przedawnienia. Zatem niezależnie od wpływu tych czynności na bieg terminu przedawnienia czynności takie jak złożenie wniosku o wpis hipoteki przymusowej na nieruchomości dłużników i dokonanie wpisu zgodnie z tym wnioskiem, wniosek o odtworzenie akt sprawy, w którym wydano tytuł egzekucyjny będący przedmiotem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, wydanie zaświadczenia europejskiego tytułu egzekucyjnego związanego z nakazem zapłaty, który jest przedmiotem żądania w niniejszej sprawie oraz wszczęcie zagranicą postępowania egzekucyjnego przeciwko dłużnikom nie mogły spowodować przerwania biegu przedawnienia, ponieważ ten już dawno upłynął.

Natomiast po upływie terminu przedawnienia zobowiązany może zrzec się zarzutu przedawnienia. Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie zgadza się z oceną Sądu Rejonowego dotyczącą oświadczenia powódki B. K. (1) z dnia 28 września 2016 r. złożonego w korespondencji poczty elektronicznej na adres przedstawiciela strony pozwanej, a zatem już po upływie terminu przedawnienia. W ocenie Sądu drugiej instancji oświadczenie to nie mogło być traktowane jako zrzeczenie się zarzutu przedawnienia.

Zgodnie z art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

W orzecznictwie wskazuje się, że zrzeczenie się zarzutu przedawnienia musi być wyraźne, powinno jednoznacznie wskazywać na wyraźny zamiar rezygnacji przez dłużnika z możliwości podniesienia wobec wierzyciela tego zarzutu. Konieczna jest więc po stronie dłużnika świadomość przedawnienia roszczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29 marca 2018 r., VIII Aga 846/18). Złożone przez dłużniczkę B. K. (1) oświadczenie takiego warunku nie spełnia. Dłużniczka zaproponowała rozłożenie spłaty świadczenia na raty. Nie wypowiedziała się w ogóle co do upływu terminu przedawnienia roszczenia, nie sposób przyjąć na podstawie powyższego maila aby miała w ogóle świadomość, że upłynął termin przedawnienia. Treść złożonego przez nią oświadczenia w ogóle nie wskazuje na wolę powódki zrzeczenia się zarzutu przedawnienia. Natomiast ewentualne uznanie roszczenia przez powódkę nie może prowadzić do przerwania biegu terminu przedawnienia, skoro ten termin już upłynął.

Za niezasadny należało uznać również zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 5 k.c.

Stosowanie art. 5 k.c. może mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, gdy uwzględnienie powództwa prowadziłoby do sytuacji nieakceptowanej ze względów aksjologicznych i teleologicznych. Nie może być ono wymierzone przeciwko treści prawa postrzeganego jako sprawiedliwe, lecz musi być następstwem wykonania prawa podmiotowego przez stronę godzącego w fundamentalne wartości, których urzeczywistnieniu ma służyć prawo (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 r., II CSK 286/12). Taka sytuacja z pewnością nie zachodzi w niniejszej sprawie, w której powodowie domagali się pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego zobowiązującego ich do zapłaty określonej w tym tytule kwoty pieniężnej na rzecz pozwanej spółki. Tego rodzaju roszczenia co do zasady nie mogą stanowić nadużycia prawa, gdyż znajdują uzasadnienie w obowiązującym prawie.

W okolicznościach niniejszej sprawy nie można postawić powodom zarzutu nadużycia prawa podmiotowego. Powodowie wystąpili z żądaniem opartym na ustawowej podstawie. Ich działanie nie było nacechowane złą wolą lub chęcią wykorzystania nadzwyczaj trudnej sytuacji strony pozwanej.

Podniesienie zarzutu przedawnienia co do zasady nie może stanowić nadużycia prawa. Może być ono uznane za nadużycie prawa jedynie zupełnie wyjątkowo, gdy indywidualna ocena okoliczności w rozstrzyganej sprawie wskazuje, iż opóźnienie w dochodzeniu przedawnionego roszczenia jest spowodowane szczególnymi przesłankami uzasadniającymi to opóźnienie i nie jest ono nadmierne. Strona podnosząca zarzut nadużycia prawa powinna wykazać (stosownie do treści art. 6 k.c.), iż zaistniały wyjątkowe okoliczności, które skutki zgłoszenia tego zarzutu niweczyłyby, takie jak charakter uszczerbku, przyczyna opóźnienia i czas trwania tego opóźnienia. Ocena, czy doszło do nadużycia prawa przy podniesieniu zarzutu przedawnienia, powinna być dokonywana w oparciu o obiektywne kryteria, gdyż w przeciwnym wypadku sąd zawsze musiałby uwzględnić zarzut nadużycia prawa (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 13 lutego 2018r., III APa 17/17).

W ocenie Sądu Okręgowego żadne racjonalne przesłanki nie usprawiedliwiają opóźnionego działania pozwanej spółki w podjęciu działań bezpośrednio zmierzających do wyegzekwowania roszczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym, również nie zaistniały żadne okoliczności pozwalające na stwierdzenie, że powodowie podnosząc zarzut przedawnienia działali z naruszeniem art. 5 k.c. Pozwana miała, a przynajmniej powinna mieć świadomość swojej sytuacji prawnej, skoro zwlekała z egzekucją świadczenia, wszczynając postępowanie egzekucyjne tylko raz od dnia wydania nakazu zapłaty, zaś po umorzeniu postępowania egzekucyjnego w 2004r., pierwsze jakiekolwiek czynności podjęła w 2009r. (wniosek o wyjawienie majątku), a więc po upływie pięciu lat od zakończenia postępowania egzekucyjnego. Konsekwencji tego zaniechania nie można w ocenie Sądu Okręgowego przerzucać na stronę powodową, która korzysta z przewidzianych prawem uprawnień. Pozwana nie powołała się również na jakieś nadzwyczajne okoliczności, które uniemożliwiłyby jej egzekucję świadczenia. Z pewnością bezskuteczność egzekucji z uwagi na brak majątku dłużników taką sytuacją nie jest, gdyż w praktyce występuje ona bardzo często, a zatem nie ma charakteru wyjątkowego.

Podsumowując, należy wskazać, iż wierzytelność przysługująca stronie pozwanej wynikająca z nakazu zapłaty z dnia 7 sierpnia 2000 r. wydanym przez Sąd Rejonowy w Suwałkach (sygn. akt V Ng 804/00) uległa przedawnieniu, co jest zdarzeniem, które zgodnie z art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. stwarzało podstawę dla dłużników do skutecznego zwalczania tytułu wykonawczego. Dlatego słusznie Sąd Rejonowy pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty z dnia 7 sierpnia 2000 roku, wydanego w sprawie o sygnaturze akt V Ng 804/00, zaś apelacja pozwanej okazała się bezzasadna.

Nie było również w ocenie Sądu Okręgowego podstaw do zastosowania przez Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie w odniesieniu do kosztów procesu zasady wynikającej z art. 102 k.p.c. Przepis ten odnosi się do sytuacji nadzwyczajnych, a taka nie zaistniała w niniejszej sprawie. Pozwana nie wykazała, że zachodzą w niniejszej sprawie szczególnie uzasadnione wypadki w rozumieniu art. 102 k.p.c., które przemawiałyby za odstąpieniem od obciążenia strony przegrywającej obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania na rzecz strony przeciwnej.

Mając zatem na uwadze wskazane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w wyroku.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.). Uwzględniono, iż pozwana jest stroną przegrywającą sprawę w instancji i dlatego powinna zwrócić powodom poniesione przez nich koszty procesu, które stanowiła opłata za czynności adwokackie przed Sądem II instancji, w wysokości 900 zł.

Dorota Ciejek Bożena Charukiewicz Krystyna Skiepko